Keen Protagonist (Euphoria)

CHAPTER 7

Aquilecia POV

Puno ng kaba kong tinatahak ang daan papunta sa field kung san doon kami magpra-practice ng Softball game since kunti nalang ang time namin. Bat ba kasi ako kinakabahan? Eh nalaro ko na toh noon.

Patuloy lang ako sa paglalakad ng makita ako ni Coach "Aqui,  you're here. Come." Tawag ni sir at lumapit naman ako sa kanila

"Guys, alam ko naman na kilala niyo si Aqui diba?" Sabi ni Coach at nagsitangoan naman ang mga ka team ko.

"Okay guys, change muna kayo then be here after 15 mins, go!" Sabi ni Coach at agad naman akong pumuntang locker room at  sinuot ang p.e uniform ko. Agad akong bumalik sa feild at nakitang ako nalang pala ang iniintay nila.

"Okay, lets start" sabi ni coach. Agad naman akong pumwesto at hinawakan ang bat, ako ang unang titira. Kinakabahan kong hinawakan ng mahigpit ang bat, napapikit ako at ramdam ang panginginig ng aking kamay. Nag biglang mag go signal si coach ay bigla nalang hinagis ng pitcher ang bula at di ko ito natamaan.

"Strike 1! Aqui? Are you okay?" Sabi ni coach at nilapitan ako. Agad naman akong tumango at pinagpatuloy ang laro. Ng pumikit ako at handa na sanang tirahin ang bola ay bigla ko na lamang naalala ang ala-alang binabaon ko na sa limot, ang alaalang aking pinagsisisihan, ang ala-alang di ko makalimutan at ang ala-alang sakit lamang ang ipinaparamdam.

Nginig na nabitawan ko ang bat, bigla na lamang tumulo ang luha ko kasabay ng pagtakbo ko ng mabilis, narinig ko pang tinawag ako ni coach ngunit di ko ito pinansin, sa halip binilisan ko pa ang pagtakbo at di namalayang tinatahak ko na pala ang daan papuntang rooftop, ang lugar kung saan mahilig kaming tumambay ni Crys. Naalala ko na dito namin pinagsasaluhan ang lungkot at kasiyahan na nararamdaman namin, dito namin dinadamayan ang isat isa, dito namin pinapanuod ang magandang paglubog ng araw, dito namin pinagsasaluhan ang tawanan na kailanman di na maibabalik.

Napatakbo ako sa gilid at napaupo sa sahig "Crys, sorry. Sorry kung pinilit kita, sorry dahil sa katigasan ng ulo ko kaya di mo na maaabot ang pangarap mo ngayon, sorry dahil kasalanan ko, sorry kung di ako naging matatag gaya ng laging sinasabi mo. Sorry" bulong ko sa hangin kasabay ng mga luhang ayaw tumigil sa pag agos.

"Here" napaangat ang ulo ko upang makita sana ang taong nag abot ng panyo.

"Ikaw na naman? Ano bang kailangan mo Kaleigv?" Sabi ko habang pinapahiran ng kamay ko ang luha ko. "Ako ang nauna dito" sabi niya habang nilagay ang panyo sa ulo ko. Naglakad eto patungo sa upuan kung saan naruon ang book na sa tingin ko ay binabasa niya.

I immediately stood up, aalis na sana ako ng bigla siyang nagsalita "Pathetic" kunot noo akong napalingon sa kanya, ako ba pinariringgan niya? "What did you just say?" I said while walking towards him.

"Move on already" sabi niya habang nakatingin parin sa book na binabasa niya, "what? Stop telling me what to do. Di mo ako kilala, stop saying the word 'move on' as if it is easy to do, wag mo akong sabihan ng move on na parang alam mo ang sakit na dinanas ko, hindi porket matalino ka ay alam mo na ang lahat" he sighed and walk towards me with a serious look on his face.

"How can you move on when you can't do the things that's keeping you from moving on" he said and walk away from me dala dala ang book niya, naiwan akong tulala. Napatingin ako sa langit at pumikit.

Crys, I don't know what to do.

Bumalik ako kung san nag pa-practice ang ka-team ko, nakita ako ni coach at tumakbo ito papalapit sakin "Aqui, I understand if you don't wanna be par--" I cut him off " I'm ready" I said with a smile on my face, coach just smile to me "well then, let's start"

Hinawakan ko ng mahigpit ang bat at nag focus sa bola na ihahagis ng pitcher, I smirked when She throw the ball nicely. Nice.
Agad ko itong tinira, malayo ang naabot ng bola and I immediately run to the first base but nasa third base na ako ay malayo parin ang bola, so I run fast at nag home run.

"Nice aqui" coach said with a smile "hindi ka parin nagbabago"  nakipag apir ako sa mga ka team ko and we continue the game.

I hope you're happy for me Crys, para satin yun. Sabi ko habang kinakausap si Crys sa aking isipan.

Alam ko, kahit san ka man naroroon, patuloy mo parin akong sinusoportahan. And I'm happy with that.

——

Natapos ang practice and I'm so exhausted, late na ako nakauwi  pero di ako pinagalitan ni mommy since alam niya naman na may practice kami ngayon, proud pa nga siya.

And I'm here laying in my bed at iniisip ang mga nangyari kanina, mamaya na ako magbabasa. Hindi na pala ako nakakapunta sa office ng students council but i know they'll understand. Siguro alam na din nila na I'm part of the softball team again.

'How can you move on when you can't do the things that's keeping you from moving on'

Those words, those powerful words na nagpamulat sakin, ngayon ko lang nalaman na ang tagal ko na palang pinarurusahan ang sarili ko, pati si Crys.

Alam kong ayaw niya na nakikita akong nahihirapan lalo na pag siya ang dahilan, ayaw na ayaw niya nga akong nakikitang umiiyak. I laughed with that thought, naalala ko noon na umiyak ako because Mom yelled me for being late sa haponan namin, pumunta ako sa kanya ng umiiyak. I remember Crys saying 'tignan mo yang sipon mo oh, tahan na kasi. Ang panget mo' I smiled. I think it's time to move on Crys, para naman maging masaya ka na ngayon and me.

I think I have to thank you for being my bestfriend even for a short time and also thank Kaleigv for making me realize.