Sabah uyanıp yeşimimin yanına gidecektim . Hasta olduğu için gelememişti ben ona gidecektim . Ailesi üç sene önce öldü . Yani benimde ailem sayılırdı onlar.. Ama benim annem ve babamı yeşim sevmediği için onlar varken bize kalmaya gelemiyor ama ben gidiyorum. Yeşim anne ve babasından miras kalan evde dadısıyla kalıyor. 2,3 hatta belkide 4 hafta gelmicekti annemle babam . Alti yaşında bi kardeşim var yazık onuda yanlarında kuyruk gibi taşıyorlar . Annem ve babamı sevmiyorum, gidiyorlar beni sürekli terk ediyorlardı . Son model araba , son model telefon alıyorlar bana . maddi duruma gelince kusur bulamam ama manevi ? Ailem diyebileceğim tek yeşim ve onun dadısı vardı hatta bazen dadısına anne dediğimiz bile olır yeşimle :) . Yeşim benim tek yardımcım. O olmasaydı belki şu an yaşamıyordum bile . Annemlerin iki ay gelmediği bile olduğu için eğer Yeşim olmasaydı şimdiye kadar itihar ediceğim bol bol zamanım olmuştu . Hatta bi ara Yeşimle aramız bozulmuştu annemlerde yine gitmişti . Bende kendimi öldürmek üzereyken Yeşim yanım gelip beni tutmuştu ikimizde iki saat boyunca sarılarak ağlamıştık hiç unutmam o günden beri ona YARDIMCI MELEĞİM diyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YARIMCI MELEK
Teen FictionGözlerimi açtığımda yine bom boş bi evdeydim. Ailemle yaşıyorum ama sürekli seyehatlere çıkıyorlar ve beni götürmüyorlardı. Kimsesizim bile denilebilirdi. Bende bu durumu fırsat bilip tek dostum olan yeşim' i çağırırdım ve bizde kalırdı. Yeşim benim...
