Gözlerimi açtığımda yine bom boş bi evdeydim. Ailemle yaşıyorum ama sürekli seyehatlere çıkıyorlar ve beni götürmüyorlardı. Kimsesizim bile denilebilirdi. Bende bu durumu fırsat bilip tek dostum olan yeşim' i çağırırdım ve bizde kalırdı. Yeşim benim kuzenim . Bebekliğimden beri hep beraber olduğumuz ve benim "yardımcı meşeğim " dediğim ve gerçektendr bana daima yardımcı olmuş bir melekti. Ama bu gün yeşim gelemedi ve ben evde yanlızım. Yanlızlıktan pek korkmam aslında. Benim korktuğum şey yeşimsiz bi hayatta yaşamak. On dokuz yaşında bi genç kızım fiziğim çok güzel , maddi durumuzda çok iyi ama bazen keşke bunlar olmasaydıda mutluluğum olsaydı diyorum. Eve geldiğimde annemin yaptığı güzel yemek kokuları doldursun içimi istiyorum . Kimsesiz çocuklardan fatkım yok..