Part (15)

736 50 22
                                    

"ဟိုလူ! လာေလ၊ အဲ့ဒီမွာပဲ ရပ္ေနေတာ့မွာလား?"

"ဪ၊ ေအး။ လာၿပီ၊ လာၿပီ"

ထူးျမတ္ ယံေလးအေနာက္ ခပ္ျမန္ျမန္ေျပးလိုက္သြားရသည္။ ဒီဟာေလးကလည္း မလြယ္ေၾကာေလးပါပဲလား။

"အမေလး၊ မင္းတို႔ကလည္း ၾကာလိုက္တာ။ လာ၊ ထိုင္ ယံေလး"

"ဟုတ္၊ ကိုရဲရင့္"

"မၾကာပါဘူးကြာ မင္းကလည္း"

တိမ္ယံနဲ႔ထူးျမတ္က ရဲရင့္ႏွင့္ဥကၠာၾကားမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး သူတို႔အတြက္မွာထားေပးသည့္ အစားအေသာက္မ်ားကို စားဖို႔ျပင္ေနၾကေတာ့ သုတက ယံေလးကိုၾကည့္ရင္း

"ယံေလး"

"ဗ်ာ"

"သက္သာလား?"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ေကာင္းသြားၿပီ"

"အင္း၊ မသက္သာရင္ေဆးခန္းျပရမယ္"

"သက္သာပါၿပီ ကိုသုရဲ႕။ ကိုသုစိတ္ပူေပးတာနဲ႔တင္ ယံေလးေဝဒနာေတြ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီသိလား။ အဟီး"

"အဟားး ဟုတ္ပါၿပီကြာ။ စား၊ စား၊ ဗိုက္ဆာေနတာမလား"

"ဟုတ္ကဲ့"

ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ေျပာေနေသာ ယံေလးအားၾကည့္ကာ ရဲရင့္သက္ျပင္းခ်မိသည္။
'အင္း၊ ဒီေကာင္ေလးကို ေလၽွာ့တြက္လို႔မရပါ့လား'
သုတေလးကလည္း ထိုကေလးဆို ကိုယ့္ထက္ပင္ပိုဂ႐ုစိုက္ေနသည္က ဘဝင္မက်စရာေကာင္းလွသည္။ အေတြးမ်ားႏွင့္ ရဲရင့္စိတ္ထဲ မြန္းက်ပ္လာမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္

"ငါ အတန္းမတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဥကၠာ၊ မင္းလိုက္မလား ငါနဲ႔"

"ဟမ္၊ မလိုက္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ျဖဴေလးနဲ႕အတူျပန္မွာမို႔"

"ထူးျမတ္၊ မင္းေရာ?"

"အင္း၊ ငါကကိစၥမရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး၊ မင္းကဘာလို႔လဲ?"

"ဒီတိုင္း ငါစိတ္ရႈပ္ေနသလိုျဖစ္လို႔ပါ။ မင္းတို႔မလိုက္ခ်င္လည္းရတယ္၊ ငါ အိမ္ပဲျပန္ေတာ့မယ္"

သုတ ဘာတစ္ခုမွဝင္မေျပာဘဲ ရဲရင့္ကိုၾကည့္ေနမိသည္။ တျခားလူေတြကိုသာေခၚေနတာ၊ သူ႔ကိုေတာ့ အေရးမစိုက္။ ေနပါေစဟုေတြးကာ မသိသလိုေနေနေပမဲ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက အတူႀကီးျပင္းလာသူ ကိုယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရသည့္ ထိုလူသားေလး ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူၾကည့္႐ုံႏွင့္သိသည္။ ေသခ်ာတာက ရဲရင့္ တကယ္ပဲစိတ္ညစ္ေနတယ္ဆိုတာပင္။

Zippy Amor (Lively Friendship)Wo Geschichten leben. Entdecke jetzt