KARANLIK

14.bölüm

Sabah uyandığımda Aras evde yoktu.

Dünden beri çok soğuktu . Babasıyla bişeyler olduğunun farkındaydım ama bana anlatmaması sinir bozucuydu.

Evde bütün gün yattım . Film izledim , abur cubur yedim , kitap okudum .

Aras 'ı birçok kez aradım ve bir çok kezde mesaj attım ama hiçbirine dönmemişti.

Ilk başlarda umursamadım ama saat ilerledikçe merakımla birlikte içimi korku ve endişe kaplamıştı .

Elime telefonu alıp aramaya başladım .

Telefon meşgule atılıp , kapı açıldı .

Karşımda duran Aras takım elbiseliydi ve oldukça şıktı.

" Aras nerdesin?"

Rahat bir şekilde ilerleyip koltuğa yığılır gibi oturdu.

"İşim vardı Arya "

"İş mi ? Ne işi bu saate kadar sürüyo! ? Kaçkere aradım , mesaj attım ."

Saatlerdir içimde tuttuğum öfke patlamıştı. Aras'ın başına dikilmiş bagırıyordum. Ben bu kadar sinirliyken onun rahat tavırları beni çileden çıkartmıştı.

" Gördüm. Meşguldum Arya "

"Be..ben inanamıyorum sana . Nasıl bu kadar sorumsuz olabilirsin ? Saatin kaç olduğunun farkındamısın "

Birden yerinden kalkıp bileğimden tuttu

"Of ! Yeter kızım ! Sana hesap mı vericem!?

Gözlerim dolmaya başlamıştı. Göz yaşlarımı tutup bileğimi hızla çektim.

" Neyin var Aras senin ! Bi bak kendine ya!"

"Bakıyorum . Sıkıldım tamam mı olan bu "

Aras 'ın bunu demesiyle donup kalmıştım.

"Neyden sıkıldın?" Fısıltı gibi çikan Sesim ilk seferki gibi güçlü degildi .

"Senden !!!! "

Gözlerimde biriken yaşlar teker teker yanaklarıma süzülmeye başlamıştı.

" Seni kendinden bile çok seven , güvenen benden mi sıkıldın. ?"

"Arya.. "

" Tamam . Sıkıldıysan uzatmanın alemi yok "

"Bak öyle demek istemedim."

"Hayır ! Tamda bunu demek istedin . "

Hızla üst kata çıkıp eşyalarımı bavula koymaya başladım . Gözyaşlarımdan önümü göremiyordum . Arkamdan Aras geldi bavulu kenara çekip beni kendine çevirdi.

"Arya sakin ol . Sinirliydim tamam mı ? Öyle demek istemedim . "

Kendimi Aras'tan kurtarıp tekrar bavulu doldurmaya başladım.

Kolumdan tutup beni kendine tekrar çevirdi.

"Siktiğimin bavulunu bırak " diyip bavulu tutup fırlattı. Duvara çarpan bavul gürültüyle yere düştü . Içindeki eşyalar yere savrulurken ağlamam dahada artmıştı.

O an gelip sarılmasını , bişeyler söylemesini bekledim ama yapmadı . Arkasını dönüp odadan çıktı.

Ne yapacağımı bilmiyordum . Şuan yerden kalkıp bavulumu alıp burdan çekip gidebilirdim ama gitmek istemiyordum . Gelip bu olayı düzeltmesini istiyordum.

Yarım saat kadar oturduğum yerde kalıp gelmesini bekledim. Ama gelmedi..

Gözyaşlarımı elimin tersiyle silip ,