Her sabah ki gibiydi, evimizin rutubetli çocuk odasında ki çekyatta uyuyorduk altı yaşında ki kardeşimle,ne mutluydum yine ne de mutsuz ama beni hiç öpmeyen babam bir gece evvel öpmüştü beni, küçük yüreğim de garip bir heyecan bir mutluluk olmuştu kimse öpmezdi zaten beni babam dövmez ama bağırırdı. Annem babama kızar beni döverdi alışıktım gerçi tüm bunlara. Üzülmeyi unutmuştum hiç unutamam anasınıfına gider bütün, gün cam kenarında otururdum amaçsızdım oyun oynamaz ve hiç bir arkadaşım tarafından da sevilmezdim üzülüyordum ama evdeki sorunlarımdan bunları hiç umursamazdım. Zaman geçti tabi, işte o sabah kapımı kitlediler odamın kapısını tabiki bireylerin yolunda gitmediğini anladım ama yapacak bişeyim de yoktu. Eve ananem geldi babam komaya girmiş hastalandı dediler ananeme götürdüler on bir gün oraada kaldık kardeşimle. Ananemler fakirdi her gün çorba yedik zaten kimseyle de konuşmadım ne annemi görüyordum ne de babamı.
