Artık ezilen büzülen kendini ifade edemeyen bir çocuk değildim. Aksine herkese gülümseyen eskiden benimle dalga geçen insanları ezen hatta bazen döven bi insan olmuştum çok fazla acımasızdım.
Kendime bile acımayı unutan bir insan oldum sadece annem ve kardeşim önemliydi benim için. Bu değişim ilk zamanlar da bütün çevremi şaşırttı ama sonradan alışmaya hatta yeni beni daha çok benimseyip sevmeye başladılar hiç yapamadığım şeyleri yapmaya başladım. Mesela '' GÜLÜMSEMEK ''
Bazen yapamayız değil mi zor gelir gülümsemek gülümsemek için sebep aramak çok yanlış hayat kısa gülmek en çok sizin hakkınız :)
Babamın ölümünden sonra maddi veya manevi kimse bize destek olmadı. Hatta kötü anlamda şeyler yaptılar. Halam mesela beni en cok üzen insanlardan biri oldu. Babam öldüğü için sevindiğimi söylediğinde koluma 37 tane jilet atmıştım. Dediğim gibi kendime acımıyordum kimseye acımıyordum daha sonra annem bir evlilik yaptı erkek arkadaşlarım oldu tabii. Ama çok da önemli olduklarını düşünmüyorum şuan sonra annem evlendi, ve bir üvey babam oldu. Onunla da sorunlarım oldu tabii. Bana bıçak çekip hapise girdi ve ben çalışıp ona para götürdüm falan hayat hayat değil yani.
Ama benimde hayatımı değiştiren biri oldu :)) beni çok mutlu eden biri..
