HAYALET ABİLERİM

1. BÖLÜM

İlahi Bakış Açısı

Morgun açılan kapısıyla beyaz örtünün altında ki cesetlerinde olan gözler ruhsuzca kapıya çevrildi.
Neler olduğunu anlamamışlardı ama var olmadıklarını biliyorlardı.

Kapıdan giren Alkımı gördüklerinde çaresizce ona baktılar. Seslerini duymayacağını bildikleri için konuşmaya bile tenezzül etmediler.

Alkım yavaş adımlarla cesetlere yaklaştığında gözlerini kırpmadan onu izliyorlardı. Alkımın ağlamaması için bir şey yapamamak onları kahrediyordu.

Yanına gidip ona sarılamamak , geçecek güzelim biz yanındayız diyememek onları bitiriyordu. Hepsinin aklından geçen düşünce aynıydı. Kız kardeşleri.

Kendilerine ne olduğu umurlarında değildi.

Alkım Rüzgar abisinin yanına gitmesiyle Rüzgarda hafif bir hareketlilik oldu. Alkımın "Rüzgar abi." demesiyle Rüzgar cevap vermek için dudaklarını hafifçe araladı. Sonra çaresizce geri kapandı.

Kimseden ses çıkmıyordu. O soğuk yerdeki tek ses Alkımın acı içinde ağlamasıydı. Poyraz acı içinde gözlerini kapattı.

O böyle ağladıkça içinden bir şeylerin koptuğunu hissediyordu. Elini sinirle duvara geçirdi. Hiç bir acı hissetmemesiyle gerçekler yüzüne sert bir şekilde vurdu.

Ölmüşlerdi.

Alkım sadece isimlerini söyleyerek ağlamıştı ama hepsi içinden geçenleri biliyorlardı.

Sert bir yere düşme sesi ve artan ağlama sesiyle hızla Alkımın yanına eğildi. Onu öyle görmek gözünden yaş düşmesine sebep oldu.

Eli Alkımın saçlarına gitti. Önüne gelen tutama dokunmak istedi ama saçların içinden geçen eliyle elini yumruk yaparak indirdi.

Kapı açılınca içeriye Atlas girdi. Yerde olan AIkımı görünce telaşla eğilerek onu kaldırdı.

Alkım "Bırak beni." demesiyle elleri gevşer gibi olsada burada kalırsa daha da kötü olacağını bildiği için onu bırakmadı.

"Gitmek istemiyorum Atlas bırak beni." Atlas bunu duymasıyla Alkıma baktı sonra da üstleri beyaz örtüyle örtülmüş cesetlere baktı.

Yaşaran gözlerini kapatarak kafasını iki yana salladı. Alkımı dinlemeden onu dışarıya çıkarttı.

Alkım son kez arkasına bakarak fısıltıdan farksız sesiyle "Görüşürüz abilerim. " dedi.

Atlas duyduğu sözlerle yutkunmaya çalıştı ama boğazındaki yumru bunu engelledi. Kapıyı kapattıktan sonra bir süre hepsi kapanan kapıya baktılar.

Uzak olsalar bile Alkımın vedasını duymuşlardı.

"Abi,"

Barışın buruk sesini duyduklarında bakışlar ona döndü.

"Alkım hep böyle mi olacak."

Poyraz az önce Alkımın olduğu yere baktı. Gözlerinin önünden o hali gitmiyordu.

Elini saçlarının arasından geçirdi. İlk defa bu kadar çaresiz hissediyordu.

Herkes cevabın ne olduğunu bildiği için konuşmaya cesaret edememişlerdi.

Abileri olmadan Alkım hep böyle olacaktı.

..

Akad beyninin içinde dönen düşüncelere, hislere engel olamazken sıkıntıyla gözlerini boşlukta gezdirdi. Belki de görevinin en nefret ettiği kısmına gelmişti, ruhu fanisinden ayırıp ne olduğunu açıklamak...