Abim eline baktığında kısık sesli bir küfür edip hızlıca suyla ellerini temizledi.
"Bebeğim birazdan daha fazlasını göreceksin. Olaylar sandığımızdan daha karışık. Az sonra yaralı bir adam kapıyı çalacak ve sen onu içeri alacaksın. Eğer o bayılmazsa onu bayıltacaksın ve ben de dikişleri ile ilgilenip pansumanını yapacağım."
Konuşurken beni terasa çıkarmıştı. Gördüğüm görüntü ile şaşkınlıktan gözlerimi kocaman açmıştım.
Bir sürü adam vardı. Kimisi yaralı kimisi baygın gibiydi.
Ve ben bunlar olurken uyuyordum!
" Sesleri duymana ben engel oldum. Geliyor hadi aşağı inelim." dedikten sonra hızlıca bizi aşağıya ışınladı.
"Abi kim o?"
"Görür görmez tanıyacaksın, onun iyi birisi olduğunu bil yeter."
Kapıya atılan kuvvetli bir tekmeyle hızlıca kapıyı açtım.
Gördüğüm gri gözler ve abimi andıran çehreyle derince yutkundum.
Karşımdaki kişi... Asil KORAL'dı.
Bir elinde silah, dğer elinde de abimin bıçak koleksiyonuna ait bir bıçak vardı.
Abim kötü birisi olmadığını söylediğine göre gündüz olan olaylarda onun bir parmağı yoktu.
Gözlerimi gözlerine sabitlemiş bir biçimdeyken önce elindeki bıçak sonra da elindeki silah yerle buluştu.
Bakışları gittikçe kayarken kendini serbest bıraktı.
Ağır vücudunun yükünü üstümde bulmayı beklerken Akad abim araya girmiş, yükü üstümden almıştı.
Kolunun altına girip diğer kolunu da beline sararken yüzünde dumura uğramış bir ifade oluşmuştu.
Hissetmiyordu değil mi? Kendi kardeşini hissedemiyordu.
Eğer zamanında hiç ayrılmamış olsaydık hissedecekti kardeşini. O büyütmüş olacaktı ama olmadı.
Abim hızlıca eğilip Asil abinin ceketini çıkarırken gördüğüm görüntü ile kalbim hızlandı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
