Numbness ➳ h.s (Düzenleniyor)

un

Düzenlendi

Benim yaşımdaki kızların nasıl bu kadar mutlu olduklarını her zaman merak ettim. Neredeyse hepsi sosyal, iki haftada bir sevgili değiştiren ve partilere gidip uyuşturucu içen tiplerdi. Kimse benim gibi One Direction adlı gruba takıntılı değildi veya hiç bir zaman kitap okumazlardı. Ben onların gözünde sadece işe yaramazdım.

İşte bu yüzden şuan burdayım. Bir rehabilitasyon merkezinde. Doktorum bana artık ilerleme göstermediğimi söyleyip, iyileşene kadar burada kalmamı söylemişti.  Buradaki her şey gibi nefret etmiştim. İnsanlar rehabilitasyon merkezlerinin hep çok korkutucu olduğunu söylerlerdi. Ama sadece sıkıcıydı. Düzenli olarak yemek yememiz ve ilaç kullanmamız gerekiyordu. İntihar girişimim de on tane Xanax içtiğim için buradaydım. O gece, kusamadığım için annem hastaneye getirmişti. Burnumdan mideme hortum soktular, gece hastanede kaldım ve iki tane serum yaptılar. Ama ölmeye henüz hazır değilim. Sadece bir anlıktı. Okuduğum fanfic kitabı sayesinde ölmenin sadece cesurlar için olduğuna inanıyordum. Ben yeterince cesur değilim. Henüz.

"Bugün neden buradasın Audrey?" Bay Advent'in sorusu üzerine gözlerimi devirdim. "Peki, hadi konuşalım. Mesela isminin anlamı ne Audrey?" Gerçekten mi ? Buraya aptal bir psikologla isim anlamlarını tartışmak için mi gelmiştim? "Güçlü demek. Peki sizin isminizin anlamı ne bay Advent?" "Noel'den önce doğan" "Peki noel'den önce mi doğdunuz bay Advent?" dediğimde rahatsız olduğuna dair öksürme sesleri çıkardı.

"Her neyse buraya benim ismimin anlamını tartışmak için değil, senin psikolojin için buradayız. Nasıl hissediyorsun?" "Sanki Tanrı ruhumu almış ve yapayalnızmışım gibi" diye garip bir cevap verdiğimde onaylarcasına kafasını sallayıp önündeki kağıda bir şeyler yazdı. "Peki neden böyle hissediyorsun Audrey?" Derin bir nefes aldım. "Bir bakalım, babam annemi aldatırken onları odada basan kişi benim, küçükken okulumda zorbalığa uğruyordum ve annem benden nefret ediyor. Bunlar yeter mi?" bay Advent tekrar kafasını salladı ve kağıda bir şeyler yazdı.

"Açıkçası" diye başladım sözüme. "Beni iyileştirebileceğinizi sanıyorsanız yanılıyorsunuz bay Advent. Ne yapacaksınız ? İlaç mı kullanacağım? O ilaçlar hiç bir işe yaramıyor. Açıkçası içimdeki boşluğu hiçbir şey dolduramaz. Sizin yerinizde olsaydım beni serbest bırakırdım, çünkü ben ölüyorum ve bunu kimse durduramaz bay Advent"

Bay Advent bana ağzı açık bir şekilde bana bakarken ben gözlerimi kaçırdım. "Peki benden ne istiyorsun Audrey? Neden buradasın?" "Açıkçası bilmiyorum. Annem yüzünden buradayım. O da Tanrı bilir şuan başkasının altındadır" dedim. Ağlamak üzereydim. Aslında sadece sarılacak birine ihtiyacım vardı.

"Hayatın boyunca en mutlu olduğun an nedir Audrey?" "One Direction konserine gitmiştim" bay Advent güldü. Muhtemelen şu an içinden 'lanet olası ergen' diyordur. Her ne kadar One Direction sevsem de onlar benim hayatımı değiştirmemişti. "Bu gün çıkabilirsin Audrey, sen sorunlu değilsin. Ve mutlu olman gerekiyor. O grubun konserlerine gitmeye devam et Audrey"

🐾🐾🐾

Merhaba umarım beğenmişsinizdir. Sadece yıldıza tıklamanızı istiyorum. Birde yorum yaparsanız iyi olur. Her neyse diğer bölümde görüşmek üzere