Yarına Aşık Kelebek

Bölüm1:Sarmaşık

Bölüm şarkısı: No.1 canavar

ne acı her gece kafasını yastığa koyar koymaz yarına ulaşamamayı dileyen kız yine güne uyandı.

Gündüzleri bu yüzden sevmiyordum, saklanamıyoruz.

Yorganı yavaşca üstümden attıktan sonra  Aynayla göz göze geldim. Mavi irislerimin etrafı kızarmıştı. Sahi? Neden uyuyamıyordum ben? Aynanın yanında varlığından şüphe duyduğum bir yansıma belirdi yine aynı ben ama bu sefer biraz daha kabulleniş vardı irislerimde...

Çocukluğum masanın altına girmiş hüngür hüngür ağlamaya başlamıştı, aniden küçük geldi bana gülerek masumiyetle bakıyordu.
Küçük bu savaşta iyi olan taraftı beni hayata bağlamaya çalışan.. Ona küçük diyordum çok masumdu.

Bu gün bu kadar yeter dercesine dolabıma yöneldim, bu sefer annem ağlıyordu orda. ah tanrım dayanacak gücüm kalmadı artık. Hemen bir kaç parça kıyafet alıp üstüme geçirdim,alt kata indim evden çıkacakken tekrar bakmak istedim içeri 'diğer çocuklar gibi  dikkat et kızım kendine diyen bir babam yoktu bu lanet olası dört duvar içinde'
Kulaklığımı takıp evden çıktım, randevum vardı adını bile bilmediğim herhangi bir psikologla ne önemi vardı geçmişte olanları unutamadıkça kimse acımı dindirecek olan kudrete sahip değildi, bunu ancak kendim yapabilirdim..

Neden yapamıyordum o halde? Neden kendimi iyileştiremiyorum? Neden geçmişim beni zehirlerken kendime panzehir olamıyorum?

Sevilmeyi beceremiyordum!
Aranan,
Özlenen,
Beklenen
Ben değildim.

Canım yanıyor, çok yanıyor. Her gece neden yaşıyorum ve her sabah neden yaşıyorum diye sorgulamaktan bıktığım, bıkmama rağmen yaşamaya devam etmemin sebebi ne?
Asla normal olamayacağımı bildiğim halde umut etmemin faydası ne? Kafamda deli sorularla metrobüse yaklaştığımı farkettiğimde şimdiye kadar dinlediğim hiçbir şarkıyı hatırlamıyordum.

İnsanlarla göz göze gelmemek için uyuyormuş gibi rol yaptığım zamanların haddi hesabı yoktu
İzlenme hissiyle gözlerimi açıp aracın içine baktığımda bir şey göremedim gözlerimi kapatmaya devam ettim yine aynı şeyi hissedecek olduğum an gözümü tekrar açtım. Kimsenin bana baktığı - ısrarla- falan yoktu, içimden güldüm kendi kendime. Hastaydım..

Hastasın.., hastasın mila, zavallısın, hastasın..
Yine o gelmişti.

Susmasını istedikçe daha da şiddetli bir şekilde devam ediyordu söylemeye, sesi giderek yükseliyordu. Yorgundum..
Kulaklarımda çalınan melodiyi sonuna kadar açtım bir nebzede olsa işe yarayacağını umarak.

Ah yine var, gölgemde bi' canavar

Benimse küf tutmuş kalbim canavar niyetindeydi.

Kaçamaz bundan kimse, zaten ne gereği var?
Hayatım duvara çarpan bi' zar.
İçimden ne geçerse o  yalan çünkü bu  kumar

Bende kaçamıyordum..

Sesler kesilmek yerine daha da şiddetlenmişti. En yakın durakta bir an önce indim metrobüsten. Bu sefer bende ona cevap veriyordum.

-ne istiyorsun benden  hayatımı darmadağın ettiğin yetmedi mi?
+sesime gel mila sesime gel..
- beni benden başkası duymadı, inan bende artık kulaklarımı tıkıyorum herkese.

Bu sefer sabrım kalmamıştı, onun istediği bu savaşı kaybetmemdi. Ve ben son demlerimdeydim..
Ona istediğini vermek istemiyordum.
"Siz hiç kırıldığınız yerden, defalarca tamir olup defalarca kırıldınız mı? Tuzla buz olmuşken tekrar dağılmak için birleştiniz mi?
Sonunda acı olduğunu bile bile 
Seni seviyorum dediniz mi?