My Boys

Ο πρωην και ο εφιάλτης

L:Έχει να κάνει με τον Blaise έτσι δεν ειναι?
Ν: που το καταλαβαις?
C:Τι που το κατάλαβε το χαστούκι που του έδωσες ακουστικε απο την μια άκρη της τραπεζαρίας μέχρι την άλλη!
Twins:Wicked!
Gin:Κανείς δεν παει κόντρα στον ομορφονιο - καλό παιδι!
Ν: Καλο παιδί? Χα ας γελάσω δεν είναι τίποτα παραπάνω απο ενας ψεύτης!
R:Τι εννοείς?
Ν: Κοιτάξτε θα σας πω όταν είμαι έτοιμη οκ?
Ολοι: Οκ.
Ο Διευθυντής ανέβηκε στην μικρή εξέδρα και ειπε πως τα φώτα κλίνουν.
Ξάπλωσα μαζί με την Rose γιατί φοβόταν μόνη της. Την πήρα αγκαλιά και σκεπαστίκα με με τους υπνόσακους, την πήρε άμεσος ο ύπνος και εγώ προσπαθούσα να βολευτώ για να κοιμηθώ. Τελικά βολευτικα και με πήρε ο Ορφέας κοντά του.  Βυθίστηκα σε ενα βαθύ ύπνο με το μόνο κακο πως έβλεπα ενα τρομερό εφιάλτη. Έβλεπα τον Voldemort να προσπαθεί να καταλάβει το κάστρο ενω αυτό ήταν παραδομένο στις φλόγες, ο Oliver έκλαιγε για κάτι.
Ν: Αααα!
Πετάχτηκα πάνω και αρχίσα να τρέμω στην ιδέα ότι ο πατέρας μου θα ήταν εδω γύρο. Ένιωσα κάποιον να με αγκαλιάζει, γύρισα να κοιτάξω......ηταν ο Voldemort.
N:Φύγε μακριά μου τέρας!
V:Αγαπη μου τι λες?
Ν:ΕΊΠΑ ΦΥΓΕ ΜΑΚΡΙΆ ΜΟΥ!!
Φώναξα και ενα κύμα εξαπλώθηκε απο εμένα προς αυτόν.
?: Nantia!Nantia!Είναι απλά ενας εφιάλτης δεν μπορεί να σε πειράξει!
Ξύπνησα και κοίταξα γύρω μου όλοι κοιμόντουσαν εκτός. O καθηγητής Lupin βρισκόταν δίπλα μου.
R: Ακολουθησέμε.
Βγήκαμε απο την μεγάλη τραπεζαρία και πήγαμε στο γραφείο του.  Μπήκα με μέσα.
R:Κάθησε.
Ν:Εντάξει. Κάθησα και τον κοίταξα.
R:Θες να μου πεις τι είδες?
Ν: Ηταν ο Voldemort προσπαθούσε να καταλάβει το κάστρο ενω αυτό ήταν παραδομένο στις φλόγες επίσης είδα ενα παιδι να κλαίει, αλλά μετά ξύπνησα κάποιος με είχε αγκαλιά.....
R:Ποιος ήταν?
Ν: Η-Ηταν ο-ο Vold-emort του Ψωναξα " Φυγε μακριά μου τέρας " και αυτος μου απάντησε " Τι λες αγάπη μου?" λες και ήταν πατέρας μου,  λες και ειχε το δικαίωμα να με αποκαλεί έτσι, τελικά εγω του φώναξα ακόμα πιο δυνατά " ΦΥΓΕ ΜΑΚΡΙΆ ΜΟΥ!"(άρχισαν να μου έρχονται flashbacks απο το όνειρο) και τοτε απελευθερώθηκε ενα κύμα απο εμένα προς αυτόν.
R: Αρα πιστεύεις πως ο ξέρεις ποιος είναι ζωντανός?
Ν:Δεν το πιστεύω. Είμαι σίγουρη! Ξέρω πως τον πρωτο χρόνο του Harry εδω τον αντιμετωπισε, ξέρω πως τον δεύτερο χρόνο το ημερολόγιο του έκανε κακο χαμό και.  Οπότε ξέρω πως κάθε φορά θα βρίσκει έναν τρόπο να επιστρέψει, για να πετύχει τον άθλιο στόχο του που για χάρη του μας παράτησε!
Είπα και ξέσπασα σε λυγμούς και κλάματα. Ο καθηγητής Lupin έμεινε χωρίς να κάνει τίποτα αλλά μετα απο λίγο με πείρε αγκαλιά.
R: Μίλα μου αν θες.
Ν: Νιώθω λες και οι πάντες μου έχουν γυρίσει την πλάτη τους λόγο του πατέρα μου. Απλά θέλω να αφήσω το παρελθόν πίσω μου και να μάθω ποια είμαι!
R:Κοίτα παιδι μου άσχημα πράγματα συμβαίνουν συνεχώς και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό. Σωστά?
Ν: Σωστά...
R: ΛΑΘΟΣ! Όταν ο κόσμος σου γυρνάει την πλάτη ΕΣΥ γυρνάς την πλάτη ΣΟΥ στον κόσμο. Μπορείς να αφήσεις το παρελθόν πίσω σου...
Ν: Ναι αλλά ακόμα πονάει....
R: Ωω ναι πονάει αλλά αν το δεις απο άλλη ματιά υπάρχουν δυολύσεις ή να τρέξεις μακριά ή να μάθεις από αυτό.
Γιατί το χθες σου είναι ιστορία. Το αύριο είναι μυστήριο. Αλλά το σήμερα είναι δωρο και γι αυτό λέγετε present. Μπορεί η αρχή της ιστορίας σου να μην είχε χαρούμενη αρχή αλλά αυτό δεν σε κάνει αυτή που είσαι. Είναι απλά η αρχή! Αρα ποια εισαι?
Ν:  Είμαι η Nantia Riddle!! Ξέρετε έχετε δίκιο και ευχαριστώ που με κάνατε  να νιώσω καλύτερα.
Τον πήρα αγκαλιά και μετα απομακρυνθηκα.
Ν: Ευχαριστώ που ήσασταν εδώ για εμένα.
R:Τιποτα. Θα μου κάνεις μια χάρη?
Ν: Φυσικά.
R: Γίνετε να μου μιλάς στον ενικό και να με φωνάζεις  Remus εκτός τάξεις?
Ν: Ναι.
R: Λοιπόν ωρα για ύπνο τώρα. Παμε.
Με πήγε στην αίθουσα και εκείνος κάθησε με τον καθηγητή Snape. Ξάπλωσα ξανά και ειδα τον Percy να περνάει και μάλλον με είδε πως ήμουν ξύπνια.
P:Τι κάνεις εσύ ξύπνια?
Ν: Ήμουν με τον καθηγητή Lupin μην φοβάσαι.
Ρ: Και τι έκανες μαζί του?
Ν: None of your business Percy! Now leave!
Έφυγε και εγώ έπεσα για ύπνο, ο οποίος  με πείρε άμεσος.