Uzun zaman sonra duyduğum en güzel Günaydın buydu ya da, uzun zaman sonra duyduğum en güzel ses mi demeliydim...
“Günaydın bebeğim, iyi uyudun mu?”
“Evet, sen?”
“Tabiki Jungkook, yanımda sen vardın, nasıl kötü uyuyabilirdim ki?”
Jungkook, gülümsemiş ve yanıma uzanmıştı, yanıma uzandığı anda burnumu hemen saçlarına götürmüş ve uzun uzun kokusunu içime çekmiştim.
Ardından kapının çalınmadan açılmasıyla Jungkook ile doğrulmuş ve gözlerimi oraya dikmiştim, gelen kişinin Momo olması beni daha çok germişti, fakat o çoğu şeyi biliyordu, sorun çıkaracağını düşünmüyorken, arkadan babamın görünmesi ile içimde ki gerginlik daha da büyümüştü.
“Taehyung, evliyken yapmazsın sandım.”
Babamın sesi oldukça tiz çıkıyordu.
“Ama yaptın ve sana yaparsan neler olacağını söyledim değil mi?”
“Momo ile birlikte olmak istemediğimi sana söyledim değil mi baba!”
Uzun bir sessizlik oluştuğunda gözlerim, babam ve Momo'nun arkasında gözleri dolu, orada öylece bekleyen Hoseok Hyung'a kaymıştı, bizi koruyamamanın verdiği pişmanlıkla ağlamamak için kendini zor tutuyordu.
“Kalk Taehyung, Momo'nun ailesinin yanına, Japonyaya gidiyorsunuz, ayrıca sen çocuk,
Babam Jungkook'u işaret etmişti.
Bir daha oğluma yaklaşır, onun beynini yıkamaya çalışırsan, bu sonun olur ona göre.”
Mahvolmuştum, yanımda oturan dünyamı kaybediyordum, 1 gün bile rahat olamamıştık, alt tarafı 1 gün istemiştim, gidecektim, evime dönecektim, sadece 1 gün her bir şeyim olan adam ile uyumak, yemek yemek, eğlenmek istemiştim, onu bile çok görmüşlerdi bize.
“Momo, sen bunlara yardım et, ben salonda bekliyorum.”
Momo, babama bakarak kafasını sallamış ve içeri girip kapıyı kapatmıştı, öylece duruyordu ve bu beni daha da sinirli biri yapıyordu.
“Sen yaptın değil mi? Aptal, her şeyi bozmakta üstüne yok! Huysuz, bir halt beceremeyen aptalın tekisin!”
“Taehyung, sus, bavullarımızı toplayalım ve, gidelim, kendi yolumuza bakalım.”
Jungkook'a karşı hiç bir şey diyemezdim, ne bağırabilir ne de iki kelimeyi bir araya getirebilirdim.
“Keşke senin yerine Sana ile evlenseydim!”
Momo'nun sesi kulağımı doldurduğunda boş durmamış ve cevap vermiştim.
“Boşan benden o zaman, sana meraklı olduğumu mu düşünüyorsun?”
“Senin için endişelenmekten sıkıldım Taehyung.”
“Endişelenme o zaman, benim için endişelendiğin her an bir şeyler rayından çıkıyor.”
“Gece eve gelirsin diye hiç uyumadım, gelmedin, sonra sana ulaşamadım, burda olduğun aklıma geldi ve babana haber verip buraya geldim, Taehyung, Jungkook'un burda olduğunu bilsem, gelir miydim sence? Sırf siz görüşün diye ilk evlendiğimizde Japonya'ya gitmeyi reddetmiştim, hatırlamıyor musun?”
“Git yine reddet o zaman.”
Momo, odadan hızla çıkmış ve kapıyı da sertçe kapatmıştı, ardından Jungkook'a döndüğümde onu başını önüne eğmiş, sessizce ağlarken görmüştüm, hassas bir çocuk değildi, fakat böyle şeylerde çabuk etkilenirdi.
“Ağlama, geri döneceğim.”
“Hayır, ayrı kalalım Taehyung, tamam mı iyiliğimiz için.”
İyiliğimiz beraber olmaktı Jungkook, ayrı kalmak değildi.
_
Bittiii kaos vardı birazz 🥴🥴
Umarım beğenmişsinizdir ♥️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
