Wanna be yours

Κεφαλαιο 1ο

Δημητρα'ς pov:

"Δήμητρα, Δήμητρα!"

Φώναζει ο μικρός μου αδελφός καθώς μπαίνει με χαρά στο δωμάτιο μου, βλεποντας με να κατεβάζω χωρίς δυσκολία ένα μεγάλο μπουκάλι μπυρας. Τελευταία πίνω ασταμάτητα αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω γαμωτο. Είναι σαν να ελέγχει αυτό εμένα.

"Έλα Νικολάκη, τι θέλεις;". Λέω κρύβοντας με βιαστικές κινήσεις τη μπύρα για να μην τη δει. Ξέρει πως πίνω όλη την ώρα και με μαλώνει για αυτό. Αυτό που δεν ξέρει όμως είναι πόσο πολύ την έχω αναγκη.

"Πάλι πινεις; Τι σου έχω πει;". Με ρωτάει νευριασμένα με ένα δολοφονικό βλέμμα. Μου φαίνεται αστείο που ο 10χρονος αδελφος μου είναι πολύ πιο ώριμος από εμένα που είμαι 16. Αντί να μαθαίνει αυτός από εμένα μαθαίνω εγώ από αυτόν.

"Συγγνώμη απλά το χρειαζόμουν. Τελευταία φορά στο υπόσχομαι". Δεν θέλω να τον στεναχωρώ. Τον αγαπώ υπερβολικά.

"Ας πούμε πως σε πιστευω". Μου απαντάει παιχνιδιάρικα.

"Για πες τώρα πως νιωθεις που αύριο είναι η πρώτη μέρα στο σχολειο;" Προσπαθώ να αλλάξω κουβέντα.

"Ανυπομονώ! Θέλω πολύ να δω τους φίλους μου!." Μακάρι να είχα κι εγώ τον ενθουσιασμό του.

"Εσύ πως νιώθεις;"

"Πολύ καλα".

"Φαίνεται από τη μούρη σου." Λέει γελώντας.

Η αλήθεια είναι πως νιώθω σκατα. Πρέπει να ξαναδώ αυτές τις μουρες μετά από τόσο καιρό. Μου έχουν κάνει τη ζωή κόλαση. Το μισώ το σχολείο. Ο Νικολακης όμως δεν ξέρει τίποτα, δεν θέλω να τον ανησυχώ με τα προβλήματα μου.

"Άντε πήγαινε παίξε τώρα και άσε με έμενα".

"Μπορείς να με πας στο παρκο; Είναι τελευταία μέρα θέλω να περάσω τον χρόνο μου εκει".

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω. Απλά θα καθόμουν στο δωμάτιο μου πίνοντας μπυρες και βλέποντας νετφλιξ η ακούγοντας μουσική.

"Άντε καλά. Ετοιμάσου και έρχομαι."

"Τέλεια!" Φώναζει αναπηδωντας. Χαίρομαι όταν τον βλέπω χαρούμενο. Ας είναι κάποιος σε αυτό το σπίτι.

Αλεξια'ς pov:

Βιαστικά ανάβω ένα ακόμη τσιγάρο λίγο πριν φύγουμε. Θα είναι το τελευταίο σε αυτό το σπίτι.

"Αλεξία, κουνησου φευγουμε!" Λέει θυμωμένα ο μπαμπάς μου ανοίγοντας απότομα την πόρτα του δωματίου μου.