Wanna be yours

Κεφαλαιο 16ο

Για λίγη ώρα στεκόμουν εκεί ανήμπορη να κάνω το οτιδήποτε. Ευχόμουν από μέσα μου να ήταν ένας εφιάλτης, αλλά δυστυχώς ήταν πολύ πραγματικό αυτό που έβλεπα μπροστά μου.

Οι γονείς μου ακόμα δεν με είδαν. Έτσι, έτρεξα όσο πιο μακριά γινόταν από το σπίτι και πήγα στην παραλία κλαίγοντας. Πήγα σε ένα απομονωμένο μέρος, χωρίς κόσμο για να ξεσπάσω με την ησυχία μου.

Έκλαιγα όσο πιο δυνατά μπορούσα. Όλα κατέρρευσαν μπροστά στα μάτια μου. Πώς μπορεί κάποιος να είναι τόσο σκατανθρωπος; Γιατί να αρεσει σε κάποιον να βασανίζει έτσι μια αθώα ψυχη; τι του έχει κάνει; Μήπως φταίω εγω;

Φυσικά και φταιω εγώ. Κατά βάθος ήξερα τι συμβαινει, όμως δεν είπα ποτέ τίποτα, επειδή δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Έβλεπα ουλές στο σώμα της μαμάς μου, άκουγα συνεχώς φωνές, η μάμα μου τον έτρεμε τον μπαμπά μου. Ήταν ξεκάθαρο τι συνέβαινε κι εγώ σαν ηλίθια δεν έκανα τίποτα για αυτό. Αν έκανα, δεν θα φτάναμε σε αυτό το σημείο. Η μαμά μου είναι πολύ φοβισμένη για να μιλήσει. Εγώ φταίω για ολα.

Άρχισα να κλαίω ακόμα πιο δυνατά, επειδή μισούσα τον εαυτό μου περισσότερο από ποτέ εκείνη τη στιγμή. Δεν το πιστεύω ότι επετρεψα να συμβαίνει αυτό στο σπίτι μου. Η μαμά μου τσιριζε για βοήθεια και εγώ στην κοσμάρα μου.

Τελείως αυθόρμητα, πληκτρολογώ τον αριθμο της Ντιμι στο κινητό μου. Την έχω τεράστια ανάγκη αυτή τη στιγμή.

"Έλα Άλεξ τι λεει;"

"Έλα στην παραλία σε παρακαλώ" λέω όσο πιο ήρεμα μπορώ, αλλά αποτυγχανω, αφού είναι αδύνατο.

"Αλεξ; τι συμβαινει;" Λέει με τεράστια ανησυχία στη φωνή της.

"Απλά έλα θα στα πω όλα από κοντα" λέω και της κλείνω το τηλέφωνο.

Δήμητρα'ς pov:

Παναγία μου, Παναγία μου, Παναγία μου. Τι έπαθε; Γιατί έκλαιγε τόσο πολυ; Γιατί είναι μόνη της στην παραλία; λες να έπαθε κάτι αυτή, η οι γονείς της;

Αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου, καθώς έτρεχα προς την παραλία. Δεν μπήκα καν στον κόπο βγάλω τις πιτζάμες, παραλίγο να μην βάλω παπούτσια. Είχα απίστευτη ταχυκαρδία και είχα ιδρώσει ολόκληρη. Δεν ξέρω τι θα κάνω αν πάθει το οτιδήποτε.