Şiir yazmayı bıraktığım günü hatırlıyorum, kalbimde amansız bir acı doğurmuştu. Yazdığım onlarca şiiri tek nefeslik bir zaman diliminde yırtıp atmak, kedere bulanmış bir acı vermişti. Tutunduğum tek dalı da kendim kırmıştım. Boşluktaydım ve fersizdim.
"Tekrar başlayacağım bir gün!" demiştim.
Özledim. Satırlarımı, satırlara aktardığım ruhumu, yazarken yaşadığım hissiyatı.
Yapabilir miydim?
Evet yapabilirdim.
İşte şimdi burayım ve sen ruhunu kederle boyamış bakışları hüzne bulanmış insan. Kendini zihninin zindanlarında asmayı bırak ve bir şeyler oku, bu seni rahatlatacaktır. Ağla, bağır, kır ve parçala suçu her zaman kendinde arama...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Satırdan Kalbe
PoetryKayıp bir acının yara izi gibiydin. Kalbim sızlıyor acıdan ve heyecandan kavruluyor. Can'sızım yaşarken ölümü tadıyorum, kaybediyorum... Bu iyi bir yeniliş mi? Kalbim her güz sayıklarken adını, ben yaşıyorum sanki son yazımı. Cansızım çünkü hislerim...
