AĞLAMA
Ağlama, ağlama, ağlama!
Ölüyorsun, ama sakın ağlama.
Katil, katil, katil!
Kendini infaz eden katil.
Avcundaki cam parçasını,
ruhuna batırıyorsun.
Yapma!
Kapanmayacak yaralar açma!
Nihayet oldu...
Bak maviye doğru gidene,
o senin ruhun.
Melek olamayacak kadar kirli,
iblis olamayacak kadar masum, ruhun.
Kan, her yerde elinde, yüzünde, ruhunda.
Ağlama! Ağlama, ağlama!
yok oluyorsun ağlama!
Katil, katil, katil!
Nabzını kendi kesen, katil...'
🔆
(Karartı)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Satırdan Kalbe
PoesíaKayıp bir acının yara izi gibiydin. Kalbim sızlıyor acıdan ve heyecandan kavruluyor. Can'sızım yaşarken ölümü tadıyorum, kaybediyorum... Bu iyi bir yeniliş mi? Kalbim her güz sayıklarken adını, ben yaşıyorum sanki son yazımı. Cansızım çünkü hislerim...
