KÜLRENGİ

BÖLÜM 1 - HATIRLA

BÖLÜM 1 - HATIRLA

TANITIM VİDEOSU; https://www.youtube.com/watch?v=q7NijEAQCLM 

Yaklaşık yarım saatir, sevgilim olduğunu söyleyen ama benim hatırlayamadığım adamla galiba eve gidiyorduk. Bana ailemin olmadığını anlattı sadece.  Sessizliğimi sürdürecektim ama artık sorgulamanın vakti gelmişti, hatta geçmişti bile. Çekingen bir sesle sordum. ‘’Anılarımızı anlatmadın. ‘’

 Gülümseyip, ‘’Hadi anlat, çok merak ediyorum, lütfen.’’ Dedim

 O ise sert bir ifadeyle gözlerini yola dikmişti. Sanki bedeni burda, ruhu başka yerdeydi. Beni takmadığını anlayınca sevgilimin hayalimdeki gibi biri olmadığını kafama koydum. Ya da duygularını dışa vurmayı sevmeyen biri. Gizemliydi. Çözecektim. En kısa zamanda. Ormanın yanındaki yoldan gittiğimizde şehir dışına çıktığımızı anladım.

‘’Doğru yola girdiğimizden emin misin, Eymen?’’ Gözlerimi ona diktim, cevap vermeden başımı çevirmeyeceğimi anlayına rahatsız oldu ve konuştu. ‘’Sorgulama, Arya. Ben her zaman yaptığım işi bilirim.’’ Bu sert tavırları kalbimi kırıyordu. Hastanede insan içinde öyle davranmamıştı oysa.

 ‘Seni aldatıyor, Arya. ’’

‘’Babanla boşanıyoruz.’’

Birden kan ter içinde uyuya kaldığım yerde uyandım. Eymen endişeli gözüküyordu. Ya gördüklerim? Yaşadığıma emindim.

Hatırlayamadığım biri beni aldatmıştı.

Babamla annem boşanmıştı.

Belki de daha bilmediğim birsürü şey vardı.

En önemlisi, annem, babam ve kardeşim ölmemişti. Ya Eymen?

 ‘’Sen benim sevgilim falan değilsin! Ailem nerede?!’’

Cebinden sigara paketini çıkarırdı. ‘’Kes sesini.’’

Elimi başıma götürdüm ve saç diplerimi çekiştirdim. Çıldıracaktım. ‘’Beni aileme götür lütfen oraya gitmek istiyorum!’’

Gözümden dökülen yaşları engelleyemedim. ‘’Yanımda güvendesin.’’

 ‘’Güvende falan değilim! Sen beni kaçırıyorsun ve ailemin haberi bile yok! Herşeyi hatırlamasamda senin sevgilin olmadığımı, ailemin ölmediğini biliyorum! Derdin ne senin! Ne istiyorsun!’’

Arabayı durdurdu.

‘’Seni istiyorum.’’

‘’Korkuyorum. Gitmek istiyorum!’’ Ağlamam daha da şiddetlendiğinde canımı yakan kişiye sarıldım. Ne garip değilmi? Ellerini yavaşça çekti.

 ‘’Bu yüzden zayıfsın. Her zaman üzüldüğünde, canını yakan kişiye koşuyorsun. En çok o güvende hissettiriyor seni. ‘’

 Doğru söylüyordu. Onu tanımıyordum. Beni öldürebilirdi. Bana tecavüz edebilirdi..

 ‘’Bana bir şey yapma. Lütfen canımı yakma.’’

 İlk defa gülümsediğine şahit olmuştum. Demek ki bazen çözülüyordu.

 ‘’Seni canının yanmaması için kaçırdım.’’

 Şaşkınlıkla ona bakarken susmadı. ‘’ Her zaman ışığa ulaşmaya çalıştın, yapamadın. ‘’ Nefes aldı ve devam etti. ‘’ Her zaman insanların kalplerini kırmayayım diye düşündün. Ama onlar seni gözlerini bile kırpmadan paramparça ettiler.’’

 Gülümsedim.

 ‘’Ama, bu beni kaçırdığın gerçeğini değiştirmiyor. Bana bir şey yapmayacağını nereden bilebilirim?‘’ Sinirlendiği yüz hatlarından belliydi.