Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Senin için yeni kekler yaptım," Saydam kutuyu masanın üstüne koyup, gülen gözleri ile bana bakmaya başlıyor. Büyük ihtimalle, fırından yeni çıkarıp kaba koyduğu için, buhar dolmuş oluyor kabın içi.
"Teşekkür ederim," diye kelimelerimi dışarı çıkardığımda, ince yüzüklerin süslediği elini elimin üstüne koyup, bir abla edasıyla okşuyor orayı.
Sadece elimi okşadığını sansa da, göğsümün altındaki ıssız bir şehiri andıran kalbimi, bir yağmur edasıyla okşuyor.
"Tedavin nasıl gidiyor?" Solmuş yüzümün tek rengi olan mor halkarın çöreklendiği yere bakıp, derin bir iç çekiyor.
"Geceleri uyumuyorsun yine değil mi?" Beni annemden daha iyi tanımasına gülümseyerek karşılık verip, kafa sallıyorum.
"Uyuman gerekiyor."
"Farkındayım." Oturduğum yerden dikleşerek, ona doğru eğildim. "Beni boşver, biraz senden bahsedelim Ryujin."
İşaret parmağını alnıma bastırıp ondan uzaklaşmamı sağlarken dolgun dudaklarını önce bir kahkaha için sonra ise bir canımı daha kaybedip sorduğum soru için açıyor.
Ve soruyorum ona, üç aydır sormaya korktuğum soruyu;
