Hayali

-Bölüm 2-

1 yıl önce..

Babamı 5-6 ay önce kaybettik.Yani annemin dediğine göre 167 gün olmuş..

bundan yanlızca 4 hafta sonra anneme sinir hastalığı teşhisi konuldu ve ablam annemle babamın daha önce sorduğunda kesinlikle onaylamadıkları bir evlilik yaparak zengin,serseri tipli,kumarbaz bir adamla Norveç'e kaçtı..Evet yaşadığımız şeyler zordu.Evet babam bizi önemsemezdi ama en azından vardı.Evet artık o da yok.Evet hepsi doğru.Peki benim suçum ne?hadi annem böyle.Onu bırakabildi.Peki benim suçum ne?beni öylece tüm bunların içinde yapayalnız bırakıp gittiği için onu asla affetmiyeceğim.Zaten affetmemi istiyor gibi de görünmüyor.Bir kez bile arayıp sormadı.

Sadece annemle ben kaldık..Onunla zaten iyi anlaşamazdık, hastalığından sonra o kadar çekilmez olduki!.

Ve benim için onunla aynı evde yaşamak,birşeye sinirlendiğinde daha doğrusu durup dururken kendi kendine kuruntu yapıp bağırmaya başladığında ona katlanmak zorunda kalmak çok zor oluyor.

Artık ben bile kendi annemden nefret eder duruma geldim.Hele çevredekiler..insanlar onu sürekli sinirlendirip dalga geçiyorlar.Hatta sitenin çocukları ona cadı diye sesleniyorlar.

Ama çoğu beni sever..yani annesinin hataları için hiçbir suçu olmayan birini suçlamanın saçma olduğunu bilen insanlar iyiki.Tabi öyle olmayanlar da var,36 yerinden bıçaklayıp çin işkencesi uygulayıp denize atmak istediklerim olarak sınıflandırılıyorlar.Sürekli arkamdan konuştuklarını biliyorum çoğu kez kulağıma kadar geldi..

"Zeliş bak kaçık kadının zavalli kızı da burdaymış"

Ben bunları onun yüzünden duymak zorundayım..hayatımı mahvediyor beni sürekli pisikiyatriste gönderip o iğrenç,uykularımı kaçıran ilaçtan içmeye mahkum ediyor.Ama kendisine gitmesi gerektiği söylendiğinde "ben delimiyim de gidiceğim" diyor. Bu kadının sağı solu belli olmuyor..

Ne yani?ben delimiyim de gönderiliyorum!

Depresyona girdim sanırım..canım hiçbirşey yapmak istemiyor.

Şuan yaz tatili olduğu için yatağımdan hiç çıkmıyor,kitap okuyorum..zaten okulda da bişey dinleyip öğrendiğim yok.Irmak..Yanımda olan,beni dinleyen,anlayan tek kişi..onunla liseye yeni başladığım zamanlarda tanıştık.O da aynı benim gibi..Ama annesi yok.Tek kardeş ve babasıyla yaşıyor.Cadı gibi bir üvey annesi var.Ona katlanmak zorunda..İkimizde zor zamanlarımızda hep birbirimizin yanında olduk.Arada bir onu arıyorum geliyor.O buradayken azıcık da olsa neşeleniyorum.Ama o da şehir dışında...Sanırım şimdi yine uyuyacağım..

Uyuyunca geçer derler. daha önce çok denedim.Hiç olmadı.. ama belki bu sefer uyumak herşeyi düzeltir...

Yine çoğu gece olduğu gibi ağlayarak uyudum.Sabahın köründe annem kaldırıp ekmek almaya gideceğimi söyledi,tabikide kalkmadım.Yastığı aldı ve yüzüme vurmaya başladı.Uyumaya devam ettim. Sonunda "görürsün sen" diyip kalktı.Kurtuldum diye düşünürken kafama birşeyler damladığını hissettim.

Gözümü açtım..buzlu bir sürahi

"Ne!?hayır sakı..."

...
Donuyorum!manyak bu kadın manyak!!

Su ve buz parçacıkları artık kafamı, yüzümü pijamamın üst kısımlarını kaplamış durumdaydı.

Öyle bir çığlık attımki kendi kulağım uğuldadı.Donuyorum..

Hiçbirşey demeden kalktım.Birde gülüyordu arkamdan gereksiz.Ama bende bunu ona ödetmezsem..

Direk banyoya gidip kurulandım.Üstüme bir tişört ve bir kot giyip saclarımı kuruttum ve kapıyı çarparak çıktım evden.Kaçık kadın ya nasıl da beceriyor sinirimi bozmayı,istediğini yaptırmak için herşeyi yapar.