One place (B-Brave fanfictie)

Hoofdstuk 14. Naar het ziekenhuis?

~ Kaj ~

Zo snel als ik kan pak ik me telefoon uit me zak en druk 112 in. Met de alarmcentrale hoe kan ik u helpen vraagt de man aan de ander kan van de lijn. Ik heb snel een ambulance nodig op de Spijksesteeg zeg ik en ren naar Lisa eigenlijk wil ik niet gaan kijken maar ik moet toch kijken hoe het met haar gaat. Als ik bij Lisa aankom reageert ze niet op mij en begin ik te stressen. Snel voel ik aan haar pols maar haar hart klopt nog dus is er nog een beetje hoop. De ambulance komt naar een tijdje aangereden en ze Leggen Lisa op de branca en dan in de ziekenwagen. Wil je mee vragen ze aan mij. Ja graag zeg ik en en klim in de ambulance. Als we bij het ziekenhuis zijn moet ik in de wachtkamer wachten en de ouders van Lisa bellen. Als ik het nummer bel wordt er niet opgenomen dus besluit ik de rest maar te bellen. Ze zeggen allemaal dat ze er zo snel mogelijk aankomen. Ongeduldig wacht ik in de wachtkamer. Waarom duurt het zo lang voor ze hier zijn denk ik maar dan komt Farah binnen gerent. Kaj roep ze en rent naar me toe. Wat is er gebeurt vraagt ze verbaast. We hadden ruzie en ze keek niet uit toen ze de weg opreed zeg ik met een trillende stem. Gaat het wel vraagt ze geschrokken van mijn reactie. Nee eigenlijk niet zeg ik. Je moet even je rust pakken zegt Farah dan en dan komt Emily ook binnen gerent met Dioni die er maar achteraan Sloft. Misschien heb je gelijk zeg ik tegen Farah. Mogen we er al bij is het eerste wat Emily vraagt .Ook hoi zeg ik. Hoi maar mogen we er al bij vraagt ze nog een keer. Nee we mogen er niet bij tot haar ouders hier zijn zeg ik. Dat kan dus niet wat haar ouders zitten in zuid-Afrika ik heb ze proberen te bereiken maar dat heeft niet echt uitgepakt zegt ze. Nee dat heb ik ook al geprobeerd dus ik ga maar even praten met de mensen zegt Dioni. Ik ga mee roept Emily naar hem en loop mee. Ik hoop dat  ze in goede handen is denk ik bij mezelf. Gaat het echt vraagt Farah maar dan komt een dokter naar ons toe gelopen. Kunnen jullie even meekomen vraagt de dokter aan ons en we lopen met hem mee. 

~ Farah ~

Als we met de dokter mee zijn gelopen stop hij voor een deur. Dit is de kamer van Lisa niet schrikken ze is er erg aan toe zegt hij voor dat we naar binnen mogen. Ik zie dat Kaj bleek ziet en Emily en Dioni ondertussen ook komen aanlopen. Als we naar binnen lopen zie ik dat Kaj nog bleker begin te zien. Lisa ligt aan allemaal slangetjes en ze heeft haar ogen gesloten. Ze is er erg aan toe we weten niet of ze nog wakker wordt of wanneer zegt de dokter dan. Ik zie dat Kaj schrikt. Gaat het vraag ik aan hem. Nee dit is allemaal mijn schuld als dit het einde is van Lisa zegt hij terwijl er een traan over zijn wang loopt. Het is niet jou schuld zeg ik nog een keer maar het lijkt bij hem niet door te dringen. Het is wel mijn schuld ik moest persee met haar praten en ze wou het niet dus het is wel mijn schuld zegt Kaj dan en pakt de hand van Lisa. Wat als ze straks niet meer met me wilt praten of me helemaal niet meer kan herinneren vraagt hij. Daar denken we nu nog niet aan het belangrijkste is dat haar toestand verbeterd. Als ik naar de gang loop zie ik de dokter staan en ik loop snel naar hem toe. Dokter vraag ik. Ja wat kan ik voor u doen vraagt hij. Kunt u mij vertellen wat Lisa Tromp precies heeft vraag ik. Ze heeft een gebroken been, vier gekneusde ribben en een hersenschudding en mogenlijk geheugenverlies zegt hij. Dat is niet niks denk ik bij mezelf. Bedankt dokter zeg ik en loop weer naar de kamer waar Kaj tegen Lisa aan het praten is. Je kunt het niet op 1 hand tellen dat het hem spijt hij heeft het nu al iets van 20 keer tegen haar gezegd. Kaj is het niet beter als we evne naar huis gaan en onze rust pakken vraag ik. Nee ik wil bij Lisa blijven ik hoef toch niet naar school zegt hij. Dat maakt niet uit maar je moet wel eten en slapen zeg ik en probeer hem van de stoel te krijgen. Farah laat dat zegt hij en ik besluit maar om te wachten tot hij mee naar huis wilt. Wij gaan alvast naar huis het is donderdag dus onze beurt om te koken zegt Emily en geeft me nog snel een knuffel. 

~ Dioni ~

Gaat het wel vraag ik als we bij mijn scooter staan. Waarom zou het niet gaan vraagt Emily. Geen idee omdat je vriendin in het ziekenhuis ligt en je niet meer met je zusje praat zeg ik en haal me scooter van het slot. Ja dat weet ik ook wel maar dat is toch niet te merken dat er iets is vraagt ze verbaast. Emily ik kan het wel aan je zien maar het kan ook dat ik veel om je geef en het daarom door heb zeg ik voorzichtig. Geef je om me vraagt ze verbaast. Ja heel veel zelf zeg ik en wil haar een knuffel geven maar ze draait zich om. Zullen we maar naar huis gaan vraagt ze. Ja is goed zeg ik en laat haar los. Als we op me scooter zitten rijden we naar huis waar we gelijk doorlopen naar de keuken. Nadat we dingen hebben verzameld om te gaan koken beginnen we met het snijden van de groenten. De heletijd hebben Emily en ik nog geen woord gewisseld. Wat ben je stil zeg ik weet je zeker dat er niks is vraag ik nog een keer. Ja dat weet ik zeker zegt ze en staat op. Je kan me echt alles vertellen eh zeg ik en snij de wortel veder. Ja dat weet ik en jij mij zegt ze met een glimlach. We hebben zo goede vriendschap opgebouwd maar ik kan me gevoelens ook niet langer voor me houden hoe wil ik dit nu weer gaan oplossen denk ik bij mezelf. Als ik klaar ben met de wortel loop ik naar Emily die de groeten bij elkaar aan het doen is. Wat doe jij de groenten of het vlees vraagt ze. Kies jij maar zeg ik. Ik doe de groeten wel zegt ze en pak een pan uit de kastjes. Waarom praat je eigenlijk niet meer tegen Britt vraag ik dan naar een lange stilte. Dat is een lang verhaal zegt ze. Ik heb de tijd we moeten toch nog dit eten afmaken zeg ik lachend. Oke omdat je het wilt weten zegt ze. Britt en ik hadden ruzie omdat ik het verleden volgens haar niet wil loslaten zegt ze uiteindelijk. Maar dat is toch ook niet de verantwoordelijkheid van Britt zeg ik. Nou ja omdat we onze ouders niet zo vaak zien nemen we de zorg van elkaar eigenlijk wel een beetje op ons zegt ze. Maar dat is toch niet jullie zorgen zeg ik. Dat weten we maar een tweeling zijn is niet altijd even makkelijk zegt ze. Dat snap ik maar ik wil er ook voor je zijn zeg ik uiteindelijk en loop naar Emily die bij het fornuis staat. Wat ben je toch lief zegt ze en lacht lief naar me. Vanaf dat moment kan ik me niet meer inhouden en kus ik haar.