One place (B-Brave fanfictie)

Hoofdstuk 21. Problemen?

~ Dioni ~

Met me gitaar zit ik in het park. Ik speel het liedje wat ik al de heletijd aan het herhalen was nog een keer. Uit het niets verschijnt Emily en komt naast me staan. Ze zingt mee en gaat naast me op het bankje zitten. Ook stroomt er een traan over haar wang. Als we uitgezongen is vraag ik wat er is. Nee er is niks zegt ze en veegt haar traan weg. Er is wel iets vertel het me zeg ik. Ik was net even praten met de moeder van Bas verteld ze dan. Hoezo vraag ik nieuwschierig. Omdat ze wou weten hoe het met me ging naar alles zegt ze. Heb je haar verteld over ons vraag ik. Nee dat vond ik te snel gaan ik ken de moeder van Bas goed maar ik wil niet dat ze een verkeerd indruk over me krijgt zegt ze. Dat snap ik wel zeg ik en we lopen het parkje uit. Waar gaan we heen vraag ik. Naar huis vraagt ze. Ja is goed zeg ik en we lopen hand in hand richtig huis. Ik zit te kijken of in mijn eindexamen eerder kan doen zegt ze en ineens. Hoezo vraag ik verasst. Nou ik zou hierna eigenlijk nog een jaar moeten maar het gaat best goed en ik wil me heel goed op me muziekopleiding storten maar ook een diploma zegt ze. Dat begrijp ik wel zeg ik en we lopen het huis in. Wat is hier allemaal aan de hand vraag ik als we zien dat de gordijnen en de lampen uit zijn. Geen idee daar komen we maar op een manier achter zegt Emily en loopt de keuken binnen. In de woonkamer vinden we Farah, Samuel en Kaj op de bank. Wat doen jullie allemaal vraag ik verbaast. Wil je wat meer popcorn maken vraagt Farah. Doe ik roept Emily en loopt naar de keuken. Even later wil ik ook naar de keuken lopen maar loop tegen Emily aan en laat de popcorn vallen. OPRAPPEN horen we Farah roepen en we schieten allemaal in de lach. Ja ik raap het al op zegt Emily en bukt snel en lacht nog even. Snel help ik Emily en we geven de popcorn aan Farah en ze kijken og een film. Is het filmmarathon hier ofzo vraag ik. Ssst roepen ze allemaal en daarna lopen Emily en ik snel naar boven. Ze zijn een beetje verslaaft zeg ik lachend. Een beetje vraagt Emily lachend.

~ Farah ~

Ik loop het ziekenhuis binnen en vraag nog een keer waar de kamer van Lisa is. Dezelfde kamer als normaal meiske zegt de vrouw achter de balie die ik iedere dag weer zie. Is goed zeg ik met een glimlach en loop naar boven. Als ik op de verdieping ben waar Lisa ligt draai ik me om en zie dat Cassius achter me loopt maar diep in gedachten ben. Ik draai me om en dan voel ik iemand tegen me aan loopt . Wie was dat vraag ik geirriteerd en draai me snel om. Sorry hoor ik iemand zeggen en als ik me omdraai zie ik dat het Cassius is. Ow jij bent het zeg ik geirriteerd en loop de kamer waar Lisa ligt in. Ze ligt nog steed in coma wat me elke keer weer raakt om wakker te worden en te zien dat ze er nog niet is. Gaat het wel vraagt Cassius dan ineens aan me. Het gaat prima zeg ik en merk dat er een traan over me wang stroomt , snel veeg ik de traan weg en ga naast er bed van Lisa zitten. Lies wordt nu wakker ik mis je echt heel erg ik zou me eigenlijk geen wereld zonder jou kunnen voorstellen ook al ken ik je maar zo kort het lijkt of ik je al heel me leven ken zeg ik en er stroomt nog een traan over me wang. Je hebt er moeilijk mee eh zegt Cassius dan en ik draai naar hem toe. Ja dat heb ik zeker zeg ik dan maar ik weet zelf nog niet eens wat ik zeg. Je kunt me vertouwen ik zie dat er meer aan de hand is zegt hij en gaat op een stoel naar me zitten. Het is heel veel zeg ik. Vertel maar ik zou naar je luisteren zegt hij en pakt me hand. Eigenlijk wil ik terug trekken maar het voelt zo vertrouwd dat ik het niet doe. Het zijn me ouders zeg ik dan uiteindelijk. Wat is er met je ouders vraagt hij. Ze zijn heel streng ik mag niet eens me muziek opleiding doen maar ik doe het voor mezelf ik wil iets doen wat ik zelf wil ik had een zus ze had dezelfde opleiding die ik had maar tot ze een tour gingen doen en ze moe was maar toch op ging en is verongelukt sins dien willen me ouders niet dat ik dat ga doen en met jongens zijn ze net zo erg zeg ik dan uiteindlijk. Is het daarom dat je niks met mij wilt vraagt hij voorzichtig. Cass het ligt niet aan jou maar aan me ouders zegt ik dan uiteindlijk. Maar als je ouders het nu niet weten zegt hij en schuift iets dichterbij. Maar... ik wil nog meer zeggen maar dan zoent hij me ineens. Wil je me meisje zijn vraagt hij dan. ja zeg ik en geef hem een knuffel. Dit is wat goed voelt me ouders kunnen niet heel me leven blijven bepalen.

~ Kaj ~

Ik zit weer in een cafe, ik durfde niet naar het ziekenhuis me schuld gevoel is echt heel groot maar ik wil er niet aan toegeven. Ik mis Lisa verschrikkelijjk erg en ik weet ook niet wat ik zonder haar zou moeten maar de drank helpt me om de pijn te verzachten en ik vraag aan de barman of ik nog een glas bier mag. Even later komt hij terug met een glas bier en gooi ik het in een beweging achterom. Ik weet dat het niks oplost om te gaan drinken maar wat moet ik dan me heel de avond klote gaan voelen, morgen hoef ik toch niet naar school dus ik dan doen wat ik wil doen denk ik bij mezelf. Ik bestel nog een glas bier en drink het ook op. Dan besluit ik dat ik maar genoeg op heb en reken af. Ik loop over straat nou ja loop ik loop een beetje te half vallen en half lopen. Dan op een moment val ik bijna en pak ik snel uit reflex een paal en het lijkt eindlijk of ikde paal nu aan het knuffelen ben en de voorbijgangers kijken me allemaal raar aan. Ja ja mompel ik een beetje en probeer veder te lopen. Dan zie ik in de verte een politie man en schiet snel een paatje in. Schit denk ik bij mezelf en leun tegen de muur. Ik kijk om het hoekje en verlies daardoor bijna me evenwicht. Shit denk ik bij mezelf als ik zie dat ze er nog staan. Wat moet ik nu gaan doen maar ik wacht tot ik denk dat ze weg zijn en loop dan om het hoekje en probeer zo normaal mogelijk te doen en kijk naar de grond. Omdat ik naar de grond kijk loop ik tegen vanalles aan en schiet het eingelijk geen meter op dan val ik ook nog is een keer en een beetje lomp klim ik omhoog. Dan loop ik weer veder nou ja wat ik lopen noem en probeer weer zo normaal mogenlijk te doen. Dan merk ik dat de politieman er weer loopt en doe ik weer zo normaal mogelijk maar het gaat niet zo makkelijk ik merk dat ik bijna moet overgeven en dat ik best scheef loop en dan moet ik de politieman passeren. Meneer wilt u even meekomen naar het bureau wordt er dan aan me gevraagt.