Η Σκάρλετ είχε μείνει κάγκελο. Σκέφτηκε αν έπρεπε να φύγει ή να μείνει. Τελικά υπάκουσε τη φωνή της λογικής της που την πρόσταζε να μη πάει πουθενά. Ή τουλάχιστον νόμιζε ότι ήταν η φωνή της λογικής της.
Ίσιωσε το κορμί της μα δε μίλησε. Εκείνος την κοιτούσε με μάτια που έδειχναν ότι διασκέδαζε την αντίδρασή της.
-Τι γίνεται? Είσουν έξω όλο το βράδυ τελικά, μικρή?
Η Σκάρλετ άφησε μια τρεμουλιαστή ανάσα.
-Εσένα τι σε νοιάζει? Ποιος στο καλό είσαι?, του είπε πιο προκλητικά από όσο ένιωθε. Αυτός χαμογέλασε επιδοκιμαστικά.
-Φαίνεσαι του τσαμπουκά εσύ. Ωραίο αυτό.
Η Σκάρλετ δεν χαμήλωσε το βλέμμα. Συνέχισε να τον κοιτάζει επιθετικά. Εκείνος όμως κάθε άλλο παρά τρόμαξε.
-Δεν πήρα ακόμη απάντηση, του είπε αργόσυρτα. Αυτός χαμογέλασε ακόμα πιο πλατιά.
-Χα! Μα φυσικά! Πού είναι οι τρόποι μου?, προσποιήθηκε τον ντροπιασμένο. Έπειτα όμως σοβάρεψε απότομα.
-Είμαι ο Ντέιβιντ. Χάρηκα, είπε απλώνοντας το χέρι του. Η Σκάρλετ το έπιασε διατακτικά. Ήταν πολύ ζεστό.
-Εσένα πώς σε λένε, μικρή?, ρώτησε αποκαλύπτοντας τους, κάπως μεγάλους είναι αλήθεια, κυνόδοντές του. Μοιάζουν με σκύλου, σκέφτηκε η Σκάρλετ. Παρόλο αυτό όμως, το χαμόγελό του ήταν πολύ αισθησιακό. Η Σκάρλετ ανατρίχιασε.
-Σκάρλετ, απάντησε γρήγορα. Ο Ντέιβιντ σταύρωσε τα χέρια του, ικανοποιημένος που της απέσπασε την απάντηση. Η Σκάρλετ πρόσεξε κάποιους μώλωπες και γρατζουνιές στα μπράτσα του.
-Ποιος στα έκανε αυτά?, ρώτησε χωρίς να το σκεφτεί. Δεν μπορούσε να φανταστεί κάποιον να τα βάζει μαζί του. Ο Ντέιβιντ χαμογέλασε λες και θυμόταν κάποιο αστείο περιστατικό.
-Καλύτερα να μη μάθεις.
Την κοιτούσε ξανά με εκείνη την πυρωμένη αποφασιστικότητα που είχε και πριν το χορό. Η Σκάρλετ δεν μπορούσε να τραβήξει το βλέμμα της. Τελικά το απομάκρυνε εκείνος πρώτος. Η Σκάρλετ ένιωσε λες και απελευθερώθηκε από κάποια παγίδα.
-Μένω εδώ, σε περίπτωση που αναρωτιέσαι. Στην προεδρική σουίτα.
Την κοίταξε με ένα προκλητικό βλέμμα.
-Θες να με συνοδέψεις?, ρώτησε με ένα μειδίαμα. Η Σκάρλετ έκανε ένα βήμα πίσω.
-Όχι.
