Η Σκάρλετ προσπάθουσε να κουμπώσει το φόρεμα της Κάρολιν.
-Είσαι σίγουρη ότι θες να το κάνεις? Δεν είσαι υποχρεωμένη ξέρεις.
Η Κάρολιν έγνεψε καταφατικά. Είχε περάσει σχεδόν ένας μήνας από τον θάνατο της Λούσι. Ένας σκληρός, ατέλειωτος μήνας κατά τη διάρκεια του οποίου η Σκάρλετ ένιωθε εντελώς χαμένη. Η Κάρολιν είχε κατάθλιψη και δεν χαμογελούσε καν ολόκληρο το μήνα. Η Σκάρλετ περνούσε τον καιρό της βοηθώντας όπως μπορούσε τη φίλη της. Δεν την άφηνε ποτέ μόνη. Της έφερνε φαγητό, την πήγαινε έξω και της έκανε τα μαθήματα του σχολείου( χωρίς φυσικά την επίγνωση των καθηγητών).
Πριν από λίγες μέρες όμως έγινε κάτι καταπληκτικό. Η Κάρολιν είχε έρθει από μόνη της ως το δωμάτιο της Σκάρλετ και την είχε παρακαλέσει να πάνε μαζί στον χριστουγεννιάτικο χορό του σχολείου. Η Σκάρλετ την είχε κοιτάξει κατάπληκτη.
-Μα είσαι σίγουρη ότι θες να πας?, είχε ρωτήσει. Η Κάρολιν δεν δεχόταν αντιρρήσεις.
Και τώρα, τη βραδιά του χορού, η Σκάρλετ και η Κάρολιν ετοιμάζοταν σιωπηλά. Η Κάρολιν είχε δανείσει στη φίλη της ένα από τα επίσημα φορέματα της, μιας και κείνη δεν είχε κανένα.
-Είσαι πολύ όμορφη, της είπε όταν κοιτάχτηκαν στον καθρέφτη.
-Ευχαριστώ μα εσύ είσαι κούκλα, απάντησε θερμά η Σκάρλετ. Η Κάρολιν μειδίασε. Φορούσε ένα φόρεμα σε σκούρο γαλάζιο που άνοιγε σε πιέτες λίγο πάνω από το γόνατο και μανίκια ως τον αγκώνα. Είχε πιάσει τα κατάξανθα μαλλιά της σε μια κομψή αλογοουρά και δεν είχε βαφτεί καθόλου, αν και δεν το χρειάζοταν. Στα πόδια της φορούσε ψηλοτάκουνα μαύρα μποτάκια.
Η Σκάρλετ πάντως ακόμη αμφέβαλλε για το φόρεμα που την είχε βάλει να φορέσει η Κάρολιν. Δεν είπε τίποτα όμως για χάρη της φίλης της. Το δικό της φόρεμα ήταν λευκό και πολύ πιο κοντό από της Κάρολιν. Πίσω έδενε σε έναν μαύρο κορσέ με κορδέλες. Η Σκάρλετ ήταν σίγουρη πως θα πάγωνε αν και τουλάχιστον ήταν μακρυμάνικο. Μα και πάλι, ήταν τόσο λεπτό το ύφασμα πυ φοβόταν μη σκίζοταν με καμιά απότομη κίνηση. Τα μαλλιά της ήταν ελεύθερα σε καστανοκόκκινες μπούκλες και στα μάτια της είχε μαύρο αιλάινερ που τα έκανε να μοιάζουν ακόμη πιο γατίσια. Φορούσε ακόμη μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες.
-Κάρολιν, δεν είμαι σίγουρη αν πρέπει-
-Όχι, όχι, όχι! Μου το υποσχέθηκες!
Η Κάρολιν σίγουρα δεν δεχόταν αντιρήσσεις. Μα την επόμενη στιγμή χαμογέλασε. Το χαμόγελο όμως δεν άγγιξε τα μάτια της όπως παλιά. Ήταν ακόμη γκρίζα και λυπημένα σαν σύννεφα πριν από την καταιγίδα. Η Σκάρλετ αναστέναξε.
