Her zamankinden dolu olan metrobüste insanların arasından zar zor onu gördüm. Her zamanki koltuğunda her zaman ki pozisyonunda oturuyordu. Yine dalmıştı.
İnsanların arasından sıyrılmayı başarıp yanına oturdum.
"Günaydın!"
"Günaydın, Onur! Ne kadar kalabalık, değil mi?" Gözleri metrobüstekiler üstünde gezmişti.
"Evet, bugün biraz daha kalabalık." Kafa salladı. Önüme dönecekken saçında gördüğüm tüyle elimi kafasına uzattım.
Fakat yapamadım.
Ona dokunamadım.
Elim kafasından geçip cama çarptığında yalnızca donup kalmıştım.
Ona dokunamamıştım.
Gözlerim açıldı.
Ona dokunamamıştım.
Nefesimi tuttum.
Ona dokunamamıştım.
Üzerime çevrilen gözleri hissettim.
Ona dokunamamıştım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Metrobüs
Non-FictionHer gün bindiğim metrobüste, her zaman aynı koltukta aynı pozisyonda oturan kız. Kimdin sen?
