Metrobüs

5

Yine oradaydı.

Aynı kıyafetler, aynı pozisyon, aynı koltuk.

Her sabah yaptığım gibi yanına oturdum. Bugün ilk defa ben konuşmadan beni fark etti ve kocaman gülümsemesiyle bana döndü. Bu beni heyecanlandırdı.

"Günaydın, Onur! Kar çok güzel değil mi? Uzun zaman sonra ilk defa bu kadar lapa yağdı." Neşeli çıkan sesi beni de gülümsetti.

"Evet, öyle. Bu yıl kar beklemiyorlardı ama baya yağdı. Etraf bembeyaz." Kafasını salladı. Ardından gözleri elimde tuttuğum kitaba düştü.

"Tutunamayanlar?" Okuduğum kitabı bilmesi içimde bir şeyleri harekete geçirirken kafa sallayarak onayladım onu.

"Güzel kitap, okumuştum." Yine kafa salladım.

Bir türlü cümle kuramıyordum.

Zaten o da bir şey dememi beklemeden kafasını cama yaslayıp yola odaklandı.

Daha doğrusu, yola daldı.

Gözleri yola baktığı an dalıyordu. Tebessümü soluyor, gözlerindeki parıltı kayboluyordu. Onun bu kadar dalmasına sebep olan şeyi merak ettim. Ama ona sormaya asla cesaret edemedim.

Ve yine önüme dönüp kaldığım sayfayı açarak okumaya devam ettim.

O da yolu izlemeye.