> książe; ((niestety)) pierwszy w kolejce do tronu <
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
(( s c o r p i o 17 XI ))
Dzięwiętnastolatek z głową wiecznie w chmurach. Zakochany w jednej, prostej dziewczynie pomagającej w kuchni od dobrych kilku lat. Jednak gdy ta mu oznajmiła, że nieodwzajemnia jego uczuć serce pękło mu na pół i odtąd stał się niepoprawnym, cichym jak kamień romantykiem. Od maleńkiego grał na instrumentach, które zawierały klawisze, grał ile wlezie głównie aby móc zagrać swojej mamie jej ulubiony ale jakże trudny i skomplikowany utwór stworzony właśnie przez nią, jednak się tego nie doczekał. Stwierdził, że dziewczyny są do bani i najchętniej to by wyrwał jakiegoś przystojnego ogrodnika i się z nim hajtnął, ale niestety nie tędy droga, przyszły król nie może sobie na to pozwolić...teoretycznie.
Jest uwielbiany przez służbę, przez swoje ciepłe podejście do prostych ludzi. Nie przepada za paniusiami o zbyt wielkim miemaniu o sobie ((chyba, że mówimy o Dorotce, wtedy to co innego)). Uwaga, uwaga i chyba co najważniejsze to nasz Zanderek nie potrafi w relacje międzyludzkie, a zwłaszcza w relacje damsko-męskie. Zaraz się cały stresuje, umiera w środku a na jego blade policzki wpływa czysty i gorący rumieniec. Mimo, że z niego romantyk, to bardzo nieśmiały i ostrożny. Ale tylko w miłosnych zagwostkach, normalnie umie powiedzieć co myśli, pyskuje jak najęty i uwielbia dokuczać i uprzykrzać innym życie...Dlatego po części należy do stowarzyszenia umarłych poetek.
Smutne i samotne dziecię, tylko w teorii bo sam jest sobie winien. Pragnie bliższych przyjaciół, a zwłaszcza męskich bo brat się nie liczy.
Chodzą pogłoski, że książę nocami spaceruje po ogrodach a jego dłonie błyskają światłem.
