DİNMEYEN YAĞMUR

İtiraf

Hayatımın dönüm noktasındaydım.Gidip gitmemek benim tercihimmiydi bilmiyordum.Benim tercihim olsa kalmayı dilerdim.Bu hayata geldim,güzellikleride kötülükleride yaşadım.

Okyanusun en dibinde bir ışıkla evimi arıyordum.Okyanus kendi ışığını bana açıyordu ama gözlerim..gözlerim o ışığı kendi yansıtmak istiyordu.Hatta açmıyordu o ışığı görmemek için.Okyanusun mavilikleri bana yol gösteriyordu ama bunun için gözlerimi açmama gerekiyordu.Ama ben o yola girip kurtulmak için değilde korktuğumdan açmıyordum.Hala çok kararsızdım.Lütfen dedim korkma, korkarsan eğer hiçbir ışık sana yol göstermez.

Gözlerimi ısrarla açmaya çalıştım.Ama gözlerim onlar korkmaktan değil onları başka bir şey açmıyordu.Gözlerimi araladığımda ilk gördüğüm şey o oldu.Yağız her yeri  denircesine kandı.Gözleri kapalı hiç bir şeyden habersiz oracıkta yatıyordu.Peki kızlar,berk?

"Bu....bur...burcu" ağzımdan kelimeler zor dökülüyordu.Bacağımdaki ağrı inlememe sebep oldu.

"Kızlar....lütfen kalkın." kelimeler aynı şekilde zor dökülüyordu dudaklarımdan.Lütfen dedim şimdi değil.Kimse yokmuydu bizi fark edicek.Ne kadar olmuştu kaza yapalı.Ne kadar süredir yatıyorduk.Bunları düşünmem şu an çok saçmaydı.Resmen kaza yapmıştık.Yine bağırmak istedim ama sesim gitmişti.Resmen burada ölüme terkedilmiştik.

"Ah,kolum noldu ?" sesi duyduğumda kafamı çevirmek istedim ama olmadı.Başım bile ağrıyordu.Zorda olsa konuşmaya çalıştım."burcu iyimisin." dedim ona yönelik ama iyi olduğumuz asla kanıtlanamazdı.Bir süre sonra insan sesleri gelmeye başladı.Ardından ambulansın siren sesleri.Şükürler olsun dedim birileri bizi farketti.

Görevliler arabaya doğru gelip kapıyı açmaya çalıştı.Her birimizi teker teker indirmeye başladılar.Ben uyanık olduğumdan önden aldılar.Ayağım feci şekilde ağrıyordu canım çok yanıyordu kırıldığından çokca emindim.

"Bacağım." dedim beni sedyeye yatırırlarken.

"Merhaba adın ne?iyi olacaksın merak etme." nasıl iyi olacaktım kaza geçirmişim benim haricimde sevdiklerim dostlarımda arabada kanlar içinde yatıyor,belkide benden daha kötüler.

"Duygu." dedim zor zar ismimi söylerken.Beni sedyeye aldıklarında yavaşca kaldırıp ambulansa doğru götürdüler.Başımı hissedemeyeceğim kadar ağırdığında nefesimin kesildiğini hissettim.Öyle de olmuştu nefes alışverişim durmuştu.Zor zar nefes alırken bedenimin benden kayıp gittiğini hissettim.Gözüm yavaş yavaş kapanmaya çalıştığında ben ısrarla açık tutmaya çalışıyordum.Ama beceremedim.Gözlerimin son gördüğü kanlar içinde yatan yağızdı...

Burcu Güner

Bayan hemşire serumu verdikten sonra odadan çıktı.Herkesin içinde bir ben şanslıymışım.Yani öyle diyorlar ama ben onların tüm acısını bile çekmeye razıydım.

Şuan bir odada serum ile daha iyi olmaya çalışıyordum.Bende sadece kolumda kırık varmış.Onuda sargı ile hallettiler.Ama diğerleri işte onların ne durumda olduklarını bilmiyordum.Israrla yanlarına gitmek istesemde bırakmıyorlardı.Anlamıyordularki sevdiklerim ne halde onları bilmezken ben burada onlardan daha iyi bir şekilde yatıyorum.Kapı çaldığında gir diye bağırdım.Tabi sesim zorda olsa çıktıysa.

"Merhabalar,geçmiş olsun eğer iyiyseniz kaza hakkında ifade almam gerekiyor ." diye söyledi karşımda duran polis.Gerçekten şuan bu çokmu önemliydi.

"Olur." dedim fazla uzatmadan anlatmaya başladım."Arkadaşlarımla tatile gitmiştik çok eğlendik,sonra dönüş için arabayla yolculuğa başladık arkadaşım duygu bir adamın bizi takip ettiğini söyledi olay çok hızlı oldu yani tam olarak anlayamadım.Bizi sıkıştırmaya çalıştılar arabayı yağız kullanıyordu oda hızzını arttırdı tabi ama arkamızdakiler durmuyordu karşımızdan gelen arabayı fark edemeyince  kaza oldu işte."