DURSUN ZAMAN!

KARAER

Alarm çaldıktan bir süre sonra göz kapaklarımı araladım. Ve dünkü olay yüzünden başım patlayacak gibi. Yolda yürürken yaşlı bir kadın- ki onu her sabah görürüm- kırmızı ışığın yandığını görmedi ve karşıdan bir araba geliyordu. O anda zaman durdu, istem dışı olmuyordu eğer aklımdan bir anlığına bile zamanın durmasını geçirirsem herşey duruyordu,ben dışında. Evet fazlasıyla özel bir güç ama seçilmiş kişi olmayı istemezdim.Neden ben? Genetik olması imkansızdı. Eğer ailemden birinin böyle bir gücü olsaydı benimle paylaşırdı çünkü bende öyleydim. Aslında insan mıyım, ondan bile emin değilim bir insanın böyle şeyler yapması Saçmalığın hayat bulmuş haliydi.Tek açıklaması vardı, saçmalık, sadece saçmalıktı. Belirli olan bir kaderi,düzeni, bir insani varlığın bozması sadece saçmalıktı.Bu düşüncelerden sıyrılıp elimi yüzümü yıkadım ve üniformamı giyindim.Aşağı,babamın odasına indim ve yanına ''Nildeki Baraj'' isimli yeni başladığı kitabı bırakıp yanağına bir öpücük kondurdum.Evet fazlasıyla belalı işler yapıyor olabilirdi ama o benim babamdı ve aynı zamanda ülkenin en belalı adamı.Birde abim var o duygusuz bir insan.Gülümsemez,konuşmaz ve en önemliside konuşurken gözlerine bile bakmaz ama beni seviyor bunu duyuyorum.Çünkü insanların düşüncelerini duymak gibi bir yeteneğimde (!)vardı.Normalde sabahları babam beni bırakırdı okula üç yıl önceye dek,kaza veya çatışma bilmiyorum bana anlatmadılar yani kötü bir olaydan sonra babamın bacakları felçli kaldı. Ama bu işlerden vazgeçti mi? hayır.Abim ilgileniyor işlerle ama herşey babamın kontrolünde.Annemi hiç hatırlamıyorum keşke yanımda olsaydı belkide daha düzenli (!) bir aile olabilirdik. Ben dört yaşımdayken babamın düşmanlarından biri annemi vurmuştu ne yazık ki annemin öldüğünü 9 yaşımdayken ingiltereden dönünce öğretmiştim. Babam beni kimsenin tanımsaını istmiştimdu bu yüzden bayağı bir süre İngiltere'de yaşamıştım. Okulada nasıl kayıt olduğumu bbilmiyrdum. O KÖTÜ adamlar beni soyadımdan bulamamışlar mıydı? Buda saçmalıktı. Sonuçta ''Karaer'' soyadıydı bu. Bunları düşünürken çoktan gevreğimi yiyip montumu ve çizmemi giyip okul yolunda yürümeye başlamıştım bile.