Selam yenidenn! Nasılsınız? Umarım iyisinizdir. Milex kurgularının çoğunda Miles bir şeyler hissetmeye başlıyor ve o üzülüyor:( Bu bölümde Alex bir şeyler yapmaya çalışsın bakalım. İyi okumalar yorum ve oylarınızı eksik etmezseniz sevinirim.❤️❤️
Sahilde yürüyordum. Onu kaybetmek istemiyordum. Hayır onu kaybedemezdim. Onu ne kadar sevsem de orada yalnız bırakmamam gerekirdi biliyordum.
"Ah aptal kafam benim."
Parkın orada bir çiçekçi gördüm ve onun için bir papatya demeti aldım.
Hastaneye geri döndüğümde camdan biraz onu izledim. Uyuyordu sanırım. Doktor yanıma geldi ve "Eğer isterseniz içeri girebilirsiniz, uyanık."
"Tamam teşekkürler."
Beş dakikadır onu izliyordum ve uyuma numarası mı yapıyordu.
İçeri girdim. Miles "Dışarıda beş dakikadır beni izlemene gerek yoktu Alex. Direkt içeri gelebilirdin."
"Uyuduğunu zannetmiştim." dedim biraz çekinerek. Çünkü kazadan dolayı kendimi suçluyordum.
Miles "Alex ne oldu bu son iki haftada, niye böyle davranmaya başladın bir anda?"
"Ben normal davranıyorum Miles sadece bir kaza geçirdin ve-." sözümü böldü ve
"Alex bu kaza senin yüzünden olmadı biliyorsun değil mi?"
"Hayır Miles benim yüzümden oldu beni avutmaya çalışma lütfen. Hadi sen dinlen." dedim ve aldığım çiçekleri masanın üzerine bırakıp Milesin yattığı yatağın yanına gidip alnına bir öpücük kondurdum ve bir şey demeden odadan çıktım.
Aslında Miles'ı yalnız bırakmak istemiyordum ama yanında da duramazdım. Doktorun yanına ne zaman taburcu olacağını öğrenmek için gittim.
"İlk bir hafta durumu kritikti fakat şimdi durumu iyi isterseniz yarın sabah gelip alabilirsiniz."
"Tamam doktor bey teşekkürler iyi günler."
"İyi günler Alex bey."
Arabama gitmek için dışarı çıktım fakat dışarıda o kadar çok magazin vardı ki içeri geri girmek zorunda kaldım. Hem Miles'ı yalnız bırakmamak için bu bahaneyi kullanabilirdim. Saat akşam on birdi. Yani Miles'ın yanındaki koltukta uyuyabilirdim.
Miles'ın odasının kapısına geldiğimde kapısını çaldım ve içeri girdim.
Miles "Bir şey mi oldu Alex?"
"Yok hayır şey aslında, dışarıda çok fazla magazin ekibi var ben de dışarı çıkamadım. Şuradaki koltukta yatsam olur mu?"
Miles güldü. "Gel Alex burası yeterince büyük." dedi ve üstündeki yorganını kaldırıp yatakta yana kaydı. Gülümseyip yanına yattım fakat kalbim çok hızlı atmaya başlamıştı ve nefesim hızlanmıştı. Kafamı çevirip Miles'a baktım. Benim ona baktığımı hissedince o da bana kafasını çevirdi. Daha demin sırt sırta yatıyorduk, şimdi yüz yüzeydik ve o benim nefesimi içine çekiyordu ben de onun nefesini içime çekiyordum. O anda gözümden bir damla yaş aktı. Hem onu sevdiğimden hem ona sevdiğimi söyleyemediğimden hem de bu kazanın benim yüzümden olmasından dolayı. Miles "Ah Alex ağlama." dedi ve baş parmağıyla göz yaşımı sildi sonra da sarıldı. Ben de ona sarıldım, kokusunu içime çektim.
"Hadi sen uyu Miles."
Kendimi geri çektim ve Miles'ın gözünü kapamasına izin verdim. O karanlığı, ben de onu izleyerek uykuya daldık.
Umarım bölümü beğenmişsinizdir.❤️❤️
