Okula başlayacaktım bugün. Bir yıl olmuştu, okula gitmemiştim. Şimdi ise gitmek zorunda olduğum için gidiyordum. Okulumu değiştirmiştim, bana zorbalık yapanlardan beni koruyacak hyunglarım artık yoktu. Kendi başıma devam etmem lazımdı. Evi satmayı düşünmüştüm ama daha sonra bunu düşündüğüm için kendime kızmıştım.
Çantamı alıp aşağı inmiş ve yeni okuluma doğru yürümeye başlamıştım. Olabildiğince kaldırımın köşesinden arabaların yakın olmadığı yerden yürümeye çalışıyordum. Karşıya geçerken etrafıma bakmadığımdan dolayı yolun ortasında duyduğum yüksek korna sesleri ile gözlerimi sıkıca kapatmıştım. Ki zaten gözlerimi açtığımda yerdeydim, yavaşça toplandığımda dizlerimde hissettiğim acılarla gözlerim dolmuştu direk. Kafamı yavaşça yana çevirip benimle yerde olan çocuğa bakmıştım. Sanırım beni iterken kendi de düşmüştü. Bir süre çocukla gözlerimize baktım. Neden bilmiyorum ama gözlerimi onunkilerden çekmek istememiştim.
Göz bağımızı kesip çantamdan çıkardığım yara bandını ve peçeteyi ona uzatmıştım. O ise hala bana bakıyordu, gözlerini ayırmadan. "Alıcak mısın, gerek yok mu?" çocuk bana bakmaya devam edince yavaşça acıyan dizimin üzerinde durmuş ve karşımdakinin şort giydiği için yırtılan diz kapaklarını temizleyip yara bandı yapıştırmıştım. Ayağa kalkıp yerdeki çantamı sırtıma almıştım. Yavaşça eğilip dizlerimi sirkelemiş ve arkamı dönüp ilerlemeye başlamıştım.
Okulun önüne geldiğimde yavaşça göz gezdirmiştim büyük okulda, daha sonra okulun bahçesinde ilerlemeye başlamıştım. İlerlerken etrafa bakıyordum, köşede gördüğüm arkadaş grubu ile gülümsemiş ve onlara bakmıştım. Gülüşüyorlardı, 6 kişilerdi. Acaba ne konuşuyorlar diye düşünmüştüm. Öne doğru sendelediğimde gözlerimi onlardan çekmiştim. Eğer bugün rezil olmadan ya da ölmeden eve gidersem büyük bir mucize olurdu.
Müdürle olan işlerimi bitirdikten sonra sınıfa girmiş ve sınıf öğretmenimizin yanında kendimi tanıtıp sırama geçmiştim. Şuan 1. dersin tenefüsündeydik. Camdan dışarı bakıyordum, bahçede eğlenip gülen kişilere. Özeniyordum açıkcası onlara belki içlerini bilmiyordum ama dıştan çok mutlu görünüyorlardı. Bahçede gördüğüm arkadaş grubundaki iki kişi ile aynı sınıftaydım. Sanırım onlar sevgililerdi, el ele tutuşmuş birbirlerine bakıyorlardı. Aralarından biri yolda beni iten -ölmekten kurtaran- çocuktu. Açıkcası hala çocuğun bana neden öyle baktığını anlamamıştım.
Bugün de diğer günler gibiydi, aşırı sıkıcı. Belki siz olsanız mutlu olurdum hyunglarım...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
