Çâre

I.YULARA DOLANAN ÖLÜ

Gece yarısının boşlukta yuvarlanan toz tanelerine hükmedişi ve odayı zifiri karanlığa boğuşuna yakışır cılız mum ışığının titrek aydınlığı, benim hikayemin başlangıcının iki ayrı şahidi ve sonsuz dostu. Kim bilir kaçıncı mum bu, tutunduğu ipin ihanetine uğrayan ve kim bilir kaçıncı damla bu avuç içlerime akan. Titriyorum, korkudan mı yoksa heyecandan mı, bilemiyorum. Sırtımda, omuzlarımdan bileklerime uzanan ince yakıcı bir sızı, neyin habercisi bu?

Ne kadardır bekliyorum, ne kadardır tıslamayı andıran derin ve sessiz nefesler alıyorum. Bir ağırlık var üzerimde, ruhu bedeninden çekilmiş bir ölünün hikayesini sırtlanmaya hazırlanıyorum. An öldü, öldürdü ruhunu. Taşıyabilecek miyim bunu, bu ağırlığı? Sorular terkedilmiş harabeleri anımsatan beyin odalarım arasında hızla yol alıyor, ağlamayı beceremediğimi anlayan mum son göz yaşlarını akıtıyor benim yerime avuç içlerime.

Kum saatinin farklı bir varyasyonunu tutuyorum avuçlarım içinde, ruhunun usulca akmasını ve titrek ateşinin sönmeye yüz tutmasını bekliyorum yada bekliyorlar. İzliyorlar biliyorum, her saniyeyinin her salisesine hakim olan, yoklayan, hakimiyet kuran ve her şeyden haberdar olmak isteyen gözleri ve görmeyen gözlerine tercüman olan kulakları ile.

Duyuyorum , uzağın yakına ulaşan ve ulaştıkça ruhumu bedenimde hırpalayan kısa topuk seslerini. Korkuyorum, heyecanlanıyorum ve kalbimin duvarları yumruklayan kanlı ve hırslı yumruklar gibi göğüs kafesimi delmesine şaşıyorum, sebebi ne? Gök mavisi gözlere sahip olan efendinin son beslemesi için yazdığı kader mi? Hepimiz onun parmaklarına doladığı kuklalar, o yaşa dedikçe yaşayan ama öl demeden ölemeyen. Fakat An, efendinin parmaklarına doladığı kaderini o ipleri keskin bir darbe ile boynuna geçirdiği çiçekli bir yular ile kördüğüm etti.

❝Çâre! ❞

Karanlığa boğulmuş varlığım titreyerek irkildi, aralanmış kapı arasından ince, uzun yüzünü gergin bir şekilde topladığı saçlarında sallandıran ve beni derin boşluğumda sallanırken yakalayan bu yarı kızgın yarı yorgun çatallaşmış sesin sahibine döndüm.

❝Mâlik, seni bekliyor. Mumu söndürme vakti. ❞ dedi. Bu cümleyi kurmak ona, dudaklarından dökülerek boşlukta çırpınıp kulaklarıma ulaşması ise bana ızdıraptı. Sırası gelmişti, hem bir yaşamın isminin ölü olarak değişmesinin hem de benim. Usulca titreyen bacaklarım üzerine yüklenerek ayağı kalktım. Mum damlaları sağ avuç içimde birikerek kalıplaşmış ve cılız son ateşi usulca sallanıyordu.

Derin bir nefes alarak arkamda kalan kapıya doğru dönüp, yürümeye başladım. Geçmem için ardına kadar açtığı kapıdan geçerek gözü kör eden karanlıktan çıkıp, ışıklı dar ve uzun koridorda onu takip etmeye başladım. Muntazam şekilde attığı ayak izlerine eşlik ettim ardı sıra. Koridorun ikinci sağında bulunan merdivenleri çıkarak, büyük kahverengi ağır işlemeli kapının önünde durduk. İbu, ince kırışık uzun parmaklarını doladığı kapı tokmağını çevirerek açtı kapıyı sonuna kadar ve ❝Gir❞ dedi.

Kırmızı loş ışığın aydınlattığı, yüksek tavanlı her on adımda bir, sağ ve sola açılan kapısız odaların bulunduğu siyah beyaz dama parkelerin üzerinde dik bir baş ve  zemini izleyen gözlerle yavaş yavaş koridoru andıran geniş düzlükte ilerlemeye başladığım sırada, ❝Başını hiç bir yere doğru çevirme, gözlerin zemin üzerinde sabit bir şekilde ilerle, yeri döven kötek sesini daha güçlü duymaya başladığında, ayaklarını sürterek yürümeye devam et. Bu Mâlik'in senin ona doğru yaklaştığını anlamasını sağlayacak❞ dedi.

Sağ avucumda sönmeye yüz tutmuş mum titreyerek savrulurken, arkama dönmeden ❝Bana şahitlik etmeyecek misiniz?❞ diye sordum, ardım sıra sesi ıssızlaşan topuk sesleri gelirken. Bu gece Mâlik'in beslemelerinden birinin, bir diğerine aslında elinde kalan son kuklasına görevi devredişiydi. Bu kez bunu yapan bir ölüydü. Bu daha önce başka türevlerde ilk beslemeden bir sonrakine şeklinde ilerlemişti, örneğin Harika!