Rose pov
We staan op het vliegveld en zijn klaar om te vertrekken. Naar een nieuw avontuur. Gisteren moest Tom zijn haren afscheren. Hij wilde het niet zelf doen dus mocht ik het doen. En 1 ding is zeker. Hij haat het. Er komt geen glimlach meer op zijn gezicht. 'Ach toe nou Tom zo erg is het niet' zegt Nikki. Hij kijkt haar nors aan. Ze zucht en kijkt mij aan. 'Pas een beetje op hem' zegt ze. 'Dat ga ik zeker weten doen'. Ze trekt mij in een knuffel. 'Zullen we gaan dan' zegt Tom nors. 'Ga je geen afscheid nemen van je familie?' vraag ik verbaasd. Hij schud zijn hoofd. 'Het zijn wel je ouders Tom. Je gaat niet zomaar weg zonder afscheid te nemen en je weet nooit wat er kan gebeuren in de tussentijd' zeg ik geïrriteerd. Hij kijkt mij aan en ik zie dat hij boos is. Hij zucht en draait zich om naar zijn ouders. Hij geeft zijn ouders en broertjes een knuffel. 'Harry jou zie ik volgende week' zegt Tom. Harry knikt. Hij geeft zijn moeder nog een kus op haar wang en loopt naar de douane. 'Wanneer komt Harrison?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. 'Oh dus nu ga je ook boos tegen mij doen' vraag ik verbaasd. Hij negeert mij en loopt door.
De gehele vlucht heeft Tom mij niet aangekeken. En hetzelfde geld voor de auto rit. En dit gebeurd ook in het hotel. '1 kamer voor meneer Holland?' vraagt de vrouw achter de balie. Hij knikt. Hij pakt de sleutel aan en loopt door. 'Ik zou graag een eigen kamer willen' zeg ik tegen de vrouw. Ik zie dat Tom stopt met lopen. 'Voor 1 persoon?' vraagt ze. Ik knik. 'Onder welke naam?'. 'Harrison, Rose' antwoordt ik. 'U heeft een kamer op de 6de verdieping kamer nummer 21' zegt ze. Ik pak het pasje aan en loop langs Tom en stap een lift in. 'Rose' hoor ik Tom zeggen maar de deuren glijden al dicht. Ik haal diep adem. Dit is onze eerste ruzie ooit. Alleen maar omdat ik zei dat hij afscheid moet nemen van zijn ouders. De deuren glijden weer open en ik loop naar kamer 21. Ik open de deur en trek al mijn spullen naar binnen. Over een paar dagen verhuizen we naar een appartement in Montreal dicht bij set. Ik app mijn moeder met dat we veilig zijn aangekomen. Ook stuur ik een bericht naar Nikki toe dat alles goed is gegaan. Ik hoor geklop op de deur. 'Rose alsjeblieft kom bij mij op de kamer' hoor ik Tom zeggen. 'Je hebt mij 8 uur lang genegeerd en nu moet ik ineens een kamer met je delen' zeg ik door de deur. 'Ja'. 'Je hebt mij 8 uur lang genegeerd omdat ik zei dat je afscheid moet nemen van je ouders'. 'Maar ik hoef toch niet altijd afscheid te nemen van mijn ouders' hoor ik hem zeggen. 'Jawel Tom dat moet wel, want stel je voor er gebeurd iets met jou of je ouders en iemand gaat dood dan ga je voor de rest van je leven spijt krijgen dat je nooit afscheid hebt genomen' zeg ik boos. 'Ja maar niemand gaat dood'. Ik open de deur. 'Want dat weet jij. Jij kan in de toekomst kijken'. Hij kijkt mij aan. 'Nee maar ik snap niet waarom dat jou zo boeit'. Ik kijk hem vol ongeloof aan. 'Omdat meneer ik weet alles. Ik een keer geen afscheid had genomen van mijn oma, want ik vond mijzelf belangrijker dan de mensen om mij heen. Ik vond het totaal niet belangrijk om goed afscheid te nemen. Ik had haar 6 maanden niet gezien en deed nog steeds de moeite niet om afscheid te nemen. 3 dagen later was ze overleden. Ze had een misdiagnose gehad. Ineens was ze dood door kanker en oh boy wat heb ik nog steeds een spijt dat ik niet afscheid heb genomen' zeg ik met tranen in mijn ogen. Tom kijkt mij stil aan. 'En alleen maar omdat jij je haar niet mooi vindt' zeg ik kwaad en sla de deur dicht. 'Rose sorry dat wist ik niet' hoor ik hem zeggen. 'Je moet gaan Tom' zeg ik. 'Rose kunnen we vanavond alsjeblieft praten?'. Ik zucht. 'Misschien ik weet het niet'. En dan is het stil.
