Acı Son...

Acı tebessüm

Sabahlamaktan olsa gerek gözlerimdeki acıyla uyandım.Siyah kazağım evett siyah olması yeterliii, annemin oğlum kahvaltın demesini umursamadan çıktım evden okula doğru tek başıma yürümek iyii gelen çok az şeylerdenn..

Ve okula vardım...
Maalesef okulum çok yakın evime bunun uğruna taşınadabiliriz neden olmasın dimi :)
Arkamdam
"İdris!!"
Bu üçüncü İdris deyişiydi dönmeliyim ona artık
"efendim Murat "
"iki gündür okula gelmiyosun derdin ne senin "
"derdim mi ..." (Ona cevap bile vermemeliydim Allahın ineğii)

Okulun girişinde her sabah beklemelerine anlam veremediğim hocalar ve onlara günaydın deyip en sevdiği öğrencileri olacaklarını sanan çokça öğrenci yine aynı sıkılıcığıyla ..

Orta son sırama oturmuş dersin başlamasını tabiki beklemiyorum uykusuzum ve uyumamam için bir sebep göremiyorum zira uyumazsam tarihçinin uyutucağına eminim .

Uyandığımda 2.dersin tenefüs zili çalmış, yani Murat öyle dedi ...
Karnımın ağrısından iki büklüm oldum sabahtan beri bir şey yemedim çok normal anasını. Kantine de gidemem kalabalıktır şimdi .

Öğle arası zili çaldı ve ben hala bir şey yememiştim bir şeyler yemek üzere kantine inerken gözüm karardı koridora oturdum yanımdan geçenlerin iyi misin sorularına yanıt verecek gücü bulamadım kendimde kimseye söyleyecek takatim kalmamıştı en son beden hocamın bana doğru koştuğunu hatırlıyorum sonrası yok gözümü açtığımda kendimi bir Sedyede uzanmış kolumda ise serum ile buldum.
Kapı çaldı kafamı kapıya doğru şiddetli baş ağrıma rağmen inatla çevirdim
"Doktor: nasılsın ?genç "
"daha iyi ."
"Annem bana doğru gelerek "oğlum ilaçlarını almıyomuşsun neden yapıyorsun bunu bize ."
"anne tamam. "
"Doktor : yeni bir hap yazdım bir ay sonra kontrole gelmen gerek ".

Uyuma numarası yapıp cevap vermedim o lanet ilaçların bana bir faydası yoktu anlamıyorlar işte

Hastane duvarlarını seyrederken düşüncelerin ve hayal gücümün içinde kaybolduğumu farkettim ve
Bu süre zarfında bazı kararları kendimin vermediğini farkettim
İlaçlarımı almak bana Zor sıkıcı gelmezdi ama içimdeki diğer ses yani ikinci bir ses olduğunu düşündüğümden beri ben ben olmaktan çıkmıştım .
İsteklerim ve gerekenler doğrultusunda değil de içimde ki ses doğrultusunda aldığım kararlar beni günden güne yıpratıp yoruyordu fakat buna engel olamıyorum bana iyi geldiğini hissediyorum .Annemi üzmem üzülmesini istemem ama o lanet ilaçlar çok anlamsız .
Annemin seslenmesi üzerine ona doğru döndüm ,
"oğlum bir saate taburcu olabiliyormuşuz".
"Tamam "

Annem doktorla konuşurken kendimi sandalyeye bıraktım .Çoğu insan gibi bende hastahaneden nefret ettim, ediyorum. Benden önce umudumu yitirmememi sonrada vazgeçmemi istedi babamı umutla bekletti daha sonra onu benden aldı. Ah .. suçu hastaneye atmam ne büyük aptallık değil mi oysa babamın katilleri bir bok olmamış gibi yaşıyan orospu çocukları.
Öfkem git gide kabardı dışarı çıkıp hava alsam iyi olucak
Hava soğuk ve yağmur çiseliyo aldırmadım içerisinden çok daha iyi burası ve annemde bana doğru geliyor zaten
"Kendine biraz dikkat etsen be oğlum"
"Sen üzülme annem ben iyiyim" yanağından öptüm ve şefkatle sarıldım .

Sonunda eve vardık,biraz uyumak iyi gelir ha
Yatağa kendimi attığım ve kafamı yastığa koyduğum an odamın zifiri karanlık duvarlarında bir film şeridi gibi babamla anılarımız geçti sanki o hiç ölmemiş gibi hissediyordum öyle hissetmek istiyordum.babamın yokluğu bana çok koyuyordu bunu ne kadar saklamaya çalışsam da belli ediyordum.onun anılarıyla parlayan duvarların zifiri karanlık olmasına alışmaya başlamıştım fakat bir daha öyle parlamayacak oluşunun da farkındaydım hiçbir ışık artık bu evi aydınlatamazdı...