ℬℰ𝒞𝒜𝒰𝒮ℰ ℐ'ℳ ℋ𝒰ℳ𝒜𝒩\ Newt Fanfic.- Newt İle Hayal Et

5. Bölüm-Çığlık

Koşuyordum... Nefesim kesilmeye, ayaklarım yorulmaya başlamıştı ama buna rağmen bembeyaz koridorda kendimi koşmaya zorluyordum. O an tek düşündüğüm ve istediğim şey hızlı olmak ve geriye çekirdek ailemden kalan tek kişiyi bulmaktı; kardeşimi...

Yüzüm terden ve durmadan akan gözyaşlarımdan ötürü ıslaktı. Nefesim ağzımdan düzensiz ve hızlı çıkıyordu. Durup soluklanmaya vaktim de yoktu zira kameralardan beni görüp peşime düşmüş olmalıydılar. 14 yaşında olmalıydım. Ailemi son kez bir arada gördüğüm ve onları yitirdiğim yaş. Ailemin benden alındığı yaş...

Ne kadar süredir bu şekilde koştuğumu hatırlamıyordum. Zaman kavramını yitirmiş gibiydim. Gittiğim yönleri saymayı da bırakmıştım. Önce sağ, biraz düz, sonra iki sol, ardından iki sağ, tekrar düz... Koridorlar birbirleriyle bağlantılıydı ve kafa karıştırıcıydı. Bir süre sonra tamamen ön sezilerime bağlanmayı tercih etmiştim.

Ardından... onu gördüm. Kalbim durmuş gibiydi, bir saniyeliğine duraksadım. Sarı saçlarını dalgalandırarak bana doğru koşuyordu. Annem gibi... Aklıma gelen düşünceyle biraz daha mahvoldum. Gözümün önünde yerde yatan iki ceset canlanmıştı. ''Hayır!'' dedim kendime. ''Şuan sadece kardeşine odaklan. Birbirinize ihtiyacınız var.''

Onun da benden farkı yoktu. Koşmaktan yüzü kıpkırmızı kesilmişti ve yanaklarından aşağıya doğru yaşlar okuyordu. İkimizde son yaşananlardan ve koşmaktan yorulmuştuk lakin birbirimizi gördüğümüz anda kavuşmak için hızımızı biraz daha arttırdık. Kollarımdaydı işte. Onu hissedebiliyordum, ona dokunuyor, kollarımla sarabiliyor, hıçkırıklarını hissedebiliyordum. Konuşmadı. Konuşmadım. Sadece sarılıyor ve ağlıyorduk. Elim sarı saçlarına gitmiş ve okşamaya başlamıştı. Yumuşaktılar. Her zaman o sarı saçlara özenmiştim.

Gözlerinin içine bakmak için bir adım geri çekildim. Yüzünü avuçladım ve parmağımla yanağını okşamaya başladım. Elaya bakan kahverengi gözleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu. ''Seni çok özledim.'' diye fısıldadı. Başımı salladım. ''Ben de.'' diye fısıldadım. Sesim ağlamaktan ötürü boğuk çıkmıştı. ''Sana da bir şey yapacaklar diye çok korktum.'' Tekrar başımı salladım. ''Ben de... Ben de senin için.'' ''Babam nasıl böyle bir adama güvenebildi? Nasıl böyle birini en yakın arkadaşı ve arkadaştan da öte kardeşi olarak görebildi? Kardeşi olarak gördüğü ve güvendiği adam onu sattı... Onun öldürülmesine izin verdi!'' Üzüntüme hiddet karışmıştı. Aklıma o yüz gelmişti. Babam ona güvenmişti... Yanlış kişiye güvenmişti! Cevap veremedim. Cevap veremedim. Öfkeden gizli bir el ağzımı kapatıyormuş gibi hissediyordum.

''Dahası var.'' dedi kardeşim. ''Hafızalarımızı sileceklermiş.'' Sözleri aramıza bir bomba misali düşmüştü. Hissettiğim şoktan ötürü gözlerim ve ağzım kocaman açılmıştı. ''N-nasıl? Neden?'' Verebileceğim tek tepkiyi vermiştim. Kız kardeşim umutsuzca başını salladı. ''Bilmiyorum. Neden ve ne için yaptıklarını bilmiyorum. Sadece bu kısma kulak misafiri olabildim. Ama sadece tek bir şeyi biliyorum. Bunu şimdi olmasa bile bir gün mutlaka yapacaklar. Bir şey planlıyorlar!'' Tepki bile veremiyordum. Bu... korkunçtu. Neden bize bunu yapıyorlardı?

''Seni unutmak istemiyorum. Seni de kaybetmek istemiyorum.''  Tekrar ağlamaya başladı. Yanaklarından dökülen yaşları sildim parmaklarımın uçlarıyla. Eş zamanlı koridorun başından gelen ayak sesleri kulaklarımızı doldurdu. Telaşla seslerin geldiği yere doğru başımızı çevirdik. Geliyorlardı. Bizi tekrar ayırmalarına çok az kalmıştı. Damarlarımda korkunun aktığını hissediyordum. Aceleyle kardeşime döndüm, ellerini ellerimin içine hapsettim ve sıkmaya başladım. ''Eğer gerçekte öyle bir şey olacak ve hafızamızı sileceklerse,'' kelimelerin beni boğduğunu hissediyordum. Yutkundum ve devam etmeye çalıştım. ''... bizi birbirimize hatırlatan şey sevgimiz olacak. Sevgimiz sayesinde tekrar birbirimizi hatırlayacağız. Birbirimizi unuttuğumuz süre boyunca,'' cümleler acı vericiydi. ''... o süre boyunca hep sevgimizi hatırlayacağız. Asla unutamayacağımız şey o olacak.'' İkna etmeye çalışır gibi parmaklarını biraz daha sıktım.