Door dik en dun

Hoofdstuk 3

Nicky stond voor de deur van het huis van Robert. Zijn moeder haalde de deur open. ‘Hallo mevrouw Janssen.’ begroette Nicky. ‘Hallo Nicky, kom binnen. Robert zit op zijn kamer.’ ‘Is hij wel beneden geweest vandaag?’ vroeg Nicky. ‘Nee, kijk maar even of hij nog leeft en doe hem de groeten van mij.’ Mevrouw Janssen zei het een beetje lacherig. ‘Ik geef wel een seintje, als hij niet meer leeft bent u de eerste die het hoort.’ Nicky liep de trap op. Toen ze bij de deur stond van Roberts kamer, klopte ze niet op de deur, maar ze sloop langzaam zijn kamer in. Hij was aan het slapen. Ze telde in haar hoofd tot drie en toen ze bij de drie was kietelde ze hem in zijn nek. Hij mompelde een beetje. ‘Huh? Wie is daar? Laat me toch slapen.’ En hij ging weer verder  met slapen. Aan een ding had Robert een hekel. Als Nicky hem een zoen gaf op zijn oor. Hij vond dat het kietelde. Toen Nicky dat deed werd Robert wakker en zat binnen een seconde rechtop in zijn bed. ‘Nicky ben jij dat?’ Robert knipperde een beetje met z’n ogen. ‘Ja slaapkop, ik ben het.’Nicky ging op zijn bed zitten. Robert sloeg zijn armen om haar heen. ‘Ik heb je gemist. Het was heel saai zonder jou.’ zei Nicky. En ze legde haar hoofd op zijn schouder. ‘Ik heb jou ook gemist. Hier is ook geen wereldwonder gebeurd. Slapen lukte bijna niet, zoveel hoofdpijn had ik.’ vertelde Robert. ‘Ach, wat ben je toch zielig hè. Ik zou bijna medelijden met je krijgen.’ ‘Echt waar hoor, soms kan je af en toe een kreng zijn.’ Robert liet zijn arm weer zakken. ‘Hé hé hé, het is maar een grapje! Je hebt zo te zien een behoorlijke griep te pakken.’ zei Nicky plagerig. ‘Heel grappig Nicky. Heel grappig.’ ‘Net zo grappig als dit zeker.’ Nadat ze het gezegd had begon ze hem te kietelen. Na een minuut of 10 vroeg Robert om genade. ‘Hij kan wel weer! Ik krijg hier nog meer hoofdpijn van!’ zei Robert stikkend van de lach. ‘Kusje der op?’ ‘Ja, hier doet het zeer.’ En Robert wees naar zijn lip. ‘O dat dacht ik al wel. De wonderdokter zal het wel weer beter maken.’  Robert stopte direct met lachen. ‘Nou wonderdokter, ik zit te wachten.’ Nog geen halve seconde nadat hij het gezegd had gaf Nicky een zoen. ‘Bedankt dokter. Ik voel me alweer stukken beter.’ ‘Dat komt goed uit, want ik was niet van plan om nog meer zoenen uit te delen.’ ‘Ik weet zeker dat je dat niet meent.’ Antwoordde Robert. ‘Is je huiswerk al af Robert?’ ‘Is dat de reden waarom je hier bent? Om te controleren of ik mijn huiswerk wel gemaakt heb? Dan mag je weer vertrekken hoor. Waarom denk je dat ik mijn moeder niet binnen gelaten heb.’ zei Robert. ‘Nee natuurlijk niet! Ik kom hier om jou te zien. En ik moest van je moeder controleren of je nog wel leefde.’ ‘Dan is het goed. Ik weet alleen niet zeker of ik nog wel leef.’ ‘Ha ha. Wat zijn we weer grappig. Je humor is met 50% gestegen, je zal eraan moeten werken Robert.’ ‘Ja ik weet het, zo grappig was het nou ook weer niet.’ Nicky en Robert hadden eigenlijk nooit gesprekken die interessant waren. Maar toch, vond Nicky het altijd fijn om met Robert te praten, om naast hem te zitten, om hem te knuffelen en om hem te zoenen. ‘Ben je morgen weer op school, denk je?’ zei Nicky na een tijdje.  ‘Ik denk het wel. Ik heb geen zin om twee proefwerken in te halen vrijdag. Dan zit ik tot een uur of 4 op school.’ ‘Dat is trouwens geen probleem, ik heb strafklas tot kwart over 4.’ zei Nicky. ‘Strafklas? Wat heb jij nou weer uitgespookt? Hadden jullie een invaller?’ zei Robert verbaasd. ‘Nee, meneer Bolkamp had zijn dag niet en Charlotte en ik zaten nou niet bepaald op te letten in zijn les…’ legde ze uit. ‘Toch zit ik liever op school tot kwart voor 3 als je het niet erg vind.’ ‘De eerste 3 uur vallen uit vrijdag. Voor het geval je dat nog niet wist.’ vertelde Nicky. ‘Mooi zo. Dus dan moeten we om kwart over tien op school zijn?’ Nicky werpt een blik op de klok. ‘Klopt, nu we het over tijd hebben. Ik moet ervandoor. Tot morgen dan.’ Nicky liep naar de deur. ‘Nicky wacht!’ schreeuwde Robert.

‘Loop je nu zomaar weg zonder afscheid te nemen?’ Robert liep naar Nicky toe, omhelsde haar en gaf haar een kus. ‘Ik hou van je Nicky, tot morgen.’ zei Robert. ‘Ik hou ook van jou! Zie je morgen weer.’ Ze liep de trap af en zei tegen mevrouw Janssen ‘Hij leeft nog hoor mevrouw!’ ‘Blij om dat te horen, dat mijn eigen zoon nog leeft. En Nicky, je bent een geweldige meid, noem me maar gewoon Justine.’ ‘Ik zal eraan denken de volgende keer.’ zei  Nicky. ‘Tot de volgende keer Nicky, je mag altijd langs komen!’ ‘Is goed mevrouw Ja… ik bedoel Justine.’ ‘En zo mag ik het horen.’ Glimlachte Justine. Toen Nicky naar huis liep, liep ze een jongen tegemoet. Hij zat bij haar op school wist ze. Maar hoe hij heette, dat wist ze niet. Ze zal het wel aan haar broer vragen. Die kent zo’n beetje de hele school. ‘Hallo, daar ben ik weer!’ Nicky kwam vrolijk het huis binnen. ‘Vanwaar zo vrolijk? vroeg haar vader. ‘Ze is bij Robert geweest pap.’ Zei Stefan. Nicky gaf hem een stomp in zijn zij en keek hem met een nijdige blik aan. ‘Nicky laat dat.’ zei haar moeder terwijl ze met haar neus in haar boek zat. ‘Oké ik ga alweer naar boven. Stefan, het is jouw beurt om thee te zetten. Geef maar een gil als het klaar is. Ik zit aan mijn huiswerk.’ zei Nicky. Wat haar broer nu weer voor opmerking had, hoorde ze niet eens meer. Ze was klaar met haar huiswerk en liep weer naar beneden. Een gil had ze niet gehoord. Het is maar goed dat ze naar beneden kwam, anders had ze over een half uur koude thee gehad. ‘Bedankt voor het waarschuwen hè Stefan.’ snauwde Nicky. ‘Ik doe niks anders zus, dat weet je toch.’ ‘Zijn jullie nu al klaar met dat gekibbel? Ik probeer een boek te lezen.’ zei hun moeder. ‘Nicky begon.’ zei Stefan. ‘Ja hè. Het is altijd mijn schuld.’ Ze ging zitten en dronk haar thee rustig op. Toen ze haar mobiel wou pakken zei haar vader ‘Laat maar even uit Nicky, we willen iets bespreken.’ ‘FAMILIEVERGADERING! Nu alweer?’ Dit keer was het Stefan die iets te zeuren had. ‘Waar gaat het over pap?’ vroeg Nicky. De bespreking ging over “huisregels”. Alsof we niet goed opgevoed werden of zo. De regels waren zoiets als: mobiel mag aan tot kwart over 10, altijd je kamer opruimen, lampen uitdoen. En de rest was ze alweer vergeten. ‘Ik ga op bed. Welterusten’ zei Nicky. Toen ze in haar bed lag, las ze nog even en nog geen 15 minuten daarna, was ze aan het dromen over Robert, Charlotte en Vincent, Valentijnsdag en o ja! Helemaal vergeten te vragen aan Stefan: wie de geheimzinnige jongen is...