Σχεδόν Ερωτευμένες

λαθος άτομο, λαθος στιγμή

Αυτό ήταν ολο. Δεν υπάρχει ενα «ομορφο» τελος. Δεν εχω καποια ομορφη εξέλιξη ή καποια ομορφη ανάμνηση να σας διηγηθω. Ίσως ειναι καλυτερα ετσι. Η καθεμιά τον δικο της δρομο, χωριστά. Δεν κρυβω πως, οσα και αν κατάφερα να γράψω δεν κατάφεραν να περιγράψουν το πως ένιωθα, καθώς και δεν μπορεσαν να διώξουν οσα σκέφτομαι. Πιθανότατα, ολα αυτα θα μείνουν εκει για το υπόλοιπο της εφηβείας μου. Απλως, πλεον δεν θα υπαρχει «εκεινη». Δεν θα είναι πουθενα οπου και αν την ψάξω. Θα μπορουσε, σαν σκηνη απο ταινία, μια ηλιόλουστη και ομορφη μερα του καλοκαιριού, προχωρώντας κοντα στα δικα της μερη να αντικρισω ξαφνικά το βλέμμα της. Και τότε, περα απο ολες τις αναμνήσεις που θα μου ξαναερθουν στο μυαλό, το βλεμμα μου να παγωσει οσο ξανα αισθανομαι την καρδιά μου ζεστη. Δεν θα υπάρξει κάποιο «μετα», και θα ειναι καλυτερα έτσι. Η εφηβεία ειναι πολυ μικρη για να δινεις τοσο χρονο σε πραγματα που δεν αισθανεσαι ετοιμη να ξεπεράσεις. Καθε ιστορία, εχει τα δικα της. Εχουν αναμνησεις, συναισθήματα και σκέψεις που δεν εχεις ξανανιωσει ποτε στη ζωη σου, στιγμές και ακόμα τοσα πολλα. Ομως υπάρχει πάντα και η άλλη μερια. Η δικιά μου ιστορία θα θυμιζε πλατωνικό έρωτα, ισως. Και ναι, η ιστορία αυτη πονεσε ακομα και αν δεν φαίνεται απο τις λέξεις. Όμως, χωρις καθε ιστορία πονου, κανενας δεν θα ήταν τοσο ώριμος και δυνατος. Οι πληγές μένουν παντα ανοιχτές. Μην προσπαθήσεις να τις κρύψεις, και μην επιδιώξεις να τις κλείσεις για πάντα, καθώς παντα θα μενουν ανοιχτες. Κάποια στιγμή, το σωστό ατομο θα εμφανιστεί και οι πληγες θα επουλωθούν. Και εκείνη τη στιγμή, το μυαλο θα ξεχάσει την υπαρξη τους. Η ιστορία μου δεν ήταν μια ιστορία αγαπης. Ηταν μια εφηβική ιστορία. Συγγνώμη αν δεν είναι αυτο που περιμενες. Αλλά μάλλον, δεν ήταν το σωστό ατομο, και πόσο μάλλον δεν ηταν την σωστή στιγμή. Και αυτό ειναι εντάξει. Κάθε τέτοια ιστορία ειναι εντάξει. Ελπίζω να σε εβαλα να σκεφτείς.

Ήμασταν...σχεδόν, ερωτευμένες.