ontvoerd (dutch 1D fanfiction)

23.

P.o.v Sanne

Eleanor, Grace, Danielle en Ellen lopen door heel de kamer heen. Van de ene kant, naar de andere kant. Telkens pakken ze er weer spullen bij of leggen ze iets weg. Eleanor is bezig met mijn haar, Grace met mijn make-up en Ellen en Danielle zijn samen allemaal dinge na aan het overleggen, wat ik niet kan verstaan en dat maakt me zenuwachtig.

"Zit nou eens stil San, je blijft maar bewegen" zegt Grace op een gegeven moment. "Sorry, ik ben zenuwachtig voor vanavond" geef ik toe. Meteen vraagt Eleanor, die natuurlijk weer alles wilt weten, waarom. "Nou, ik ben bang dat jullie een heel groot iets hebben gepland wat helemaal niet hoeft, want ik heb het beste al. Jullie en de jongens, ik hoef helemaal niks voor mijn verjaardag, gewoon gezellig uit eten met zijn allen vind ik meer dan genoeg" vertel ik.

"Luister San, we maken er gewoon een leuke avond van, je verdient het om meer te doen dan alleen uit eten te gaan. Je bent jarig en je mochtweg uit het ziekenhuis, dat willen we graag vieren. Dat doen we dan ook" zegt Ellen die haar gesprek met Danielle heeft onderbroken. Ik weet dat ik niks tegen Ellen inkan brengen, want ze krijgt toch wel haar zin. Daarom houd ik ook gewoon mijn mond.

---

In een auto met geblindeerde ramen, waar ik zelf ook niet doorheen kan kijken, zijn we onderweg naar het restaurant. Ik voel hoe we nog een bocht om gaan en dan stil staan. Naast mij gaat de deur open en stappen de meiden en ik uit. Ik kijk naar het gebouw en zie een soort rode loper naar binnen lopen. Bij de deur staan Liam, Louis, Niall, Harry en... Zayn zie ik niet. Wat? Waar is Zayn?

We lopen naar vier van de vijf jongens en gaan naar binnen. Binnen staat iedereen opeens stil en draaien ze zich om naar mij. Harry haalt een papiertje tevoorschijn en geeft die aan mij, hij vertelt erbij dat die van Zayn is en hij hem aan mij moest geven. Ik vouw het papiertje open en begin te lezen.

Lieve Sanne,

Ik weet dat dit allemaal een beetje
vaag is, je moet met de meiden mee
en je mag niet zien waar je bent.
Ik ben er zoals je ziet niet bij, maar
om mij te vinden volg je de rozen
blaadjes.

X Zayn.

Met een glimlach op mijn gezicht kijk ik naar de grond en zie dan pas dat er rozen blaadjes liggen. Ik kijk iedereen vragend aan en ze knikken, als teken dat ik mag gaan. Nieuwsgierig volg ik de rozenblaadjes die door een gang heen lopen. Vervolgens ga ik de hoek om en zijn er geen rozenblaadjes meer. Ik kijk even om me heen en zie dan een briefje op een deur geplakt. Ik pak het briefje en lees wat er op staat.

Ga deze deur door en je bent een
stap dichter bij mij.

X zayn

Schouderophalend open ik de deur en zie een trap naar boven. Ik trek mijn hakken, die nu al pijn gaan doen, uit en loop de trap op. Boven trek ik mijn hakken weer aan en kijk weer om me heen. Ik sta in een grote, lange en open gang. In het midden op de grond is een rood tapijt, die doorloopt naar een deur. Een witte deur, waar ik een roze briefje op zie zitten. Weer een briefje van Zayn? Ik begin nu wel zenuwachtig en erg nieuwsgierig te worden.

Ik trippel naar de deur en pak en roze briefje eraf. Alleen nog deze deur door, is het enige wat erop staat. Oke dan, ik leg mijn hand op de deurkruk en doe langzaam de deur open. Zayn staat in het midden van de kamer en komt naar me toe gelopen. "Gefeliciteerd schat" zegt hij en opent een doosje die hij in zijn handen heeft. Vol bewondering kijk ik naar de mooie ketting die erin ligt. "Wauw... wat mooi Zayn, dat had je niet hoeven doen" zeg ik.

"Jawel Sanne, draai je om, dan doe ik hem bij je om" zegt hij. Ik de wat hij zegt en houd mijn haren aan de kant. Ik voel hoe zijn warme handen de ketting om mijn nek vast maken. Ik glimlach, draai me weer om en geef Zayn een kus. "Dankjewel" fluister ik, Zayn glimlacht een keer en pakt mijn hand vast. "Wat vind je eigenlijk van deze kamer?" Vraagt hij.

Nog voor ik iets kan zeggen springen er allemaal mensen tevoorschijn "GEFELICITEEEERD!" Roepen ze in koor. Ik sla een hand voor mijn mond en voel de tranen van blijdschap in mijn ogen. Iedereen is er. De jongens, de meiden, Jason, zelfs mijn moeder en collega's van werk die vrienden van mij zijn. "Dank jullie wel allmaal" zeg ik en geef iedereen om de beurt een knuffel.

"Zet de muziek maar aan!" Hoor ik Niall schreeuwen. Meteen galmt de muziek door de ruimte heen. Met een brede glimlach begint iedereen te dansen, gezellig doe ik mee. Al snel komt Eleanor met shots aan gelopen. Van de dokter mag ik er eigenlijk geen een, maar eentje kan toch geen kwaad?

---

Met een barstende koppijn wordt ik wakker. Misschien had ik toch maar geen drank moeten nemen. Langzaam stap ik uit bed en loop naar de badkamer. Ik neem een slok water en merk dat het al wat helpt. Wat moest je nou ook al weer nemen als je een kater hebt? Ugh laat ook maar, denken doet pijn aan mijn hoofd. Ik loop naar beneden en tref Liam in de keuken aan. Met een diepe zucht ga ik aan het keukeneiland zitten.

"Hoofdpijn?" Vraagt Liam, ik knik en haal mijn handen door mijn haar. "Ja, misschien was dat shotje gisteren toch niet zo een goed idee" geef ik toe. Liam zet een kop koffie voor me neer "hier, tegen de hoofdpijn. Dat helpt, geloof me" zegt hij. Oh ja, koffie helpt tegen een kater. Dat ik dat was vergeten. Ik glimlach en bedank Liam. Na de koffie ga ik weer naar boven en loop naar de muziek kamer, ja een muziek kamer.

Hoofdstuk 23!

Nog twee hoofdstukken te gaan,
Tot het volgende hoofdstuk

X C