ontvoerd (dutch 1D fanfiction)

21.

P.o.v Sanne

Ik knipper even en kijk dan eens goed om me heen. Waar zijn we? Het lijkt op een soort parcours ofzo, die ik dan af moet leggen. Ik zou niet weten waarom. "Zo Sanne, dit is je laatste test. Zoals je ziet, zie je een parcours voor je liggen. Deze moet jij gaan afleggen" zie je ik had gelijk. "Dit is om te zien of je spieren en jij goed in staat zijn om uit je coma te komen" ik knik en glimlach bij de gedachte dat ik straks misschien weer rond kan lopen op aarde. Eerst deze test nog doen.

"Oke, ik ben weer weg. Je mag beginnen wanneer je wilt, ik zal kijken hoe je het doet" zegt Mia en ze glimlacht nog even naar me. Dan is ze weg. Oke, dit doen we en dan kan ik wakker worden. Ik doe even wat warming up oefeningen en ga dan klaarstaan om te beginnen. Voor even sluit ik mijn ogen en haal diep adem. Oke, daar gaan we. Ik open mijn ogen weer en begin te rennen, niet te snel want anders ben ik straks doodop, naar het eerste onderdeel. Wandklimmen.

Ik pak het touw wat er hangt en begin omhoog te klimmen, tegen de muur op. Als ik bijna boven ben, pak ik de rand bovenaan vast en klim erover heen. Ik kijk naar de afstand beneden mij, dat is uh.. best hoog. Sanne, niet aan denken. Gewoon doorgaan. Ik laat me naar beneden zakken, tot ik aan mijn armen hang. Ik laat mijn handen los en voor ik het weet sta ik zonder schram of iets op de grond. Het was blijkbaar niet zo hoog als ik dacht.

Bij autobanden aangekomen weet ik al wat ik moet doen. Ik spring van band naar band, zo tot het einde. Het lijkt net als vroeger, dan ging ik op kamp en dan moest je ook door die banden heen springen. Toen vond ik het niet leuk, nu ook niet, maar dit is voor mijn leven. Ik ren naar het volgende onderdeel, waar ik over het water heen moet. Ik zie wat touwen hangen, oh nee toch. Menen ze dit nou? Ik pak het eerste touw vast en ga er aan hangen. Snel pak ik het volgende touw en pak het stevig beet.

Eindelijk bij de overkant aangekomen merk ik dat ik zwaarder begin te ademen. Dit is toch zwaarder dan ik dacht. Ik kijk naar het volgende onderdeel en zie dan dat dat het laatste is. Kom op Sanne, je kan het!

P.o.v Zayn

Weer zit ik voor Sanne haar bed, volgens dokter Hoogs gaat het goed met Sanne. Wel heeft ze soms onrustige dromen, ik weet ook niet hoe ze dat weten. Ik houd Sanne haar hand vast en ben een beetje dingen aan het vertellen over wat er afgelopen dagen is gebeurd. Sanne ligt inmiddels al twee weken in coma en ik merk zelf ook wel dat mijn gezondheid achteruit gaat. Ik ben heel erg moe en heb hoofdpijn, maar dat is niet zo erg als Sanne. Ik ben in elk geval blij om te horen dat het goed met haar gaat.

Ik hoor een deur achter me open gaan en daarna weer dicht. Ik kijk achterom en zie Jason staan, Sanne haar broer. Hij is hier al twee keer eerder geweest, we hadden dan samen gepraat over Sanne. Jason is een aardige gozer, ik denk dat wij wel goede vrienden kunnen worden. "Hey" zegt hij en glimlacht zwak naar me. Ik knik en glimlach even terug, wat vrolijker dan hem. "Waarom zo vrolijk?" Vraagt hij dan ook. Ik grinnik kort en kijk naar hoe Jason gaat zitten aan de andere kant van het bed.

"Ik heb van dokter Hoogs gehoord dat het goed gaat met Sanne. Ze zal binnenkort wakker worden, wanneer weet hij nog niet" vertel ik met een glimlach op mijn gezicht. Jason begint nu ook te glimlachen en kijkt dan naar Sanne. "Als je wakker word en je mag het ziekenhuis uit, gaan we een er een gezellige dag van maken" zegt hij, kijkend naar Sanne.

P.o.v Sanne

Ik ren naar de vlotten op het water. Waarom vlotten? Ik weet het ook niet. Voor ik bij de vlotten aankom kijk ik wat ik moet doen, ik denk naar de overkant? Ik spring op het eerste vlot en merk dat het iets wegdrijft waardoor ik een bijna mijn evenwicht verlies. Snel hervindt ik mijn evenweicht en spring naar het volgende vlot, vindt weer mijn evenwicht en ga zo door. Aan de overkant aangekomen kijk ik om me heen en zie dan Mia staan. Ze glimlacht naar me en ik loop naar haar toe, helemaal uitgeput kom ik bij haar aan.

Het is niks dat ik zegmaar ziek ben, maar dit is echt vermoeiend. Dit parcours om het zo te doen leek wel op wipe out, die serie waar mensen boven het water een parcours af moeten leggen. "Zo, hoe heb ik het gedaan?" Vraag ik na even diep adem te hebben gehaald. "Je hebt het erg goed gedaan, Sanne. Ik vind het heel jammer dat ik nu alweer afscheid van je moet nemen. Ik word niet snel vrienden met patiënten, maar jij bent echt een soort vriendin voor mij geworden" zegt Mia.

Ik glimlach en geef haar een knuffel. "Ik jou ook Mia" zeg ik en laat haar dan weer los. "Je gaat zometeen slapen. Als je wakker word, wordt je niet hier meer wakker. Je word wakker in een ziekenhuisbed. Ik hoop je hier niet vaker te zien, aangezien je in coma ligt" knipoogt ze naar me. Ik knik en voor ik het weet staat er weer een bed naast me. Langzaam ga ik liggen, ik geef Mia nog een dankbare glimlach voor ik mijn ogen sluit.

---

Langzaam open ik mijn ogen. Meteen knijp ik ze weer dicht en kreun. Heel voorzichtig open ik weer mijn ogen en laat mijn ogen wennen aan het licht. Ik kijk verder de kamer rond en kom tot de conclusie dat ik in een ziekenhuis kamer lig, best logisch natuurlijk vanwege mijn coma. Naast me staat een tafeltje, waar een glas water, iets van drie kaarten en een klok op staat. Aan het tafeltje zit zo'n helium ballon vast.

Ik kijk op de klok hoe laat het is, de datum staat er ook op. 16 december is, dan heb ik dus 10 dagen in coma gelegen. Waarom voelde het voor mij dan als drie dagen toen ik bij Mia was? Misschien loopt de tijd daar slomer? Ik weet het niet. Het maakt ook niet uit, het gaat erom dat ik wakker ben. Ineens hoor ik een apparaat piepen en komt er een dokter binnen gesneld, ik kijk hem vreemd aan.

"Aah ik zie dat je al wakker bent" ook late reactie "ik ben dokter Hoogs" stelt de man zich voor. Ik knik en dokter Hoogs vertelt dat hij wat testjes gaat doen om te kijken of mijn spieren en zenuwen enzo goed werken. Weer knik ik, aangezien ik een heel erg droge keel heb en het waarschijnlijk niet fijn is om dan te praten. Hoogs merkt het en geeft me het glas water naast mijn bed aan. Voorzichtig neem ik een paar slokken en voel hoe het koude water door mijn lichaam heen gaat.

Ik schraap even mijn keel "dankje" het komt er nogal krakerig uit. "Geen dank hoor Sanne. Nu je wakker bent, moet ik je vriend inlichten? Zayn?" Vraagt Hoogs. "Ja graag, maar-" ik neem weer even een slok van mijn drinken. "Maar ik weet niet of u hem kan bereiken, vanwege zijn werk" zeg ik. Ik merk dat het gekraak in mijn stem langzaam weg gaat, des te meer ik praat en drink.

---

Ik hoor de deur open gaan, meteen kijk ik er naar en zie Zayn in de deuropening staan. Hij heeft een grote glimlach op zijn gezicht en komt naar me toe gelopen wanneer hij de deur achter zich dicht heeft gedaan. Ik glimlach en kom moeizaam overeind, alsof ik van glas ben geeft Zayn me een kusje. "Je bent eindelijk weer wakker" fluistert hij en ik knik, niet wetend wat ik moet zeggen. Blijkbaar heeft Zayn het door, want hij begint allemaal dingetjes te vertellen waar we soms om moeten lachen.

Dit heb ik gemist.

Hoofdstuk 21!

Sanne is uit haar coma, yaay :)
Uhm ik weet niks te vertellen, ik zal jullie hier ook niet lastig mee vallen dus ik stop al ^^

Tot het volgende hoofdstuk dan maar!
X C