Eva zit in het tuinhuisje. Het gesprek met Wolfs werd haar te veel. Jankend slaat ze tegen de muren aan. "KLOOTZAK!" Schreeuwt ze uit woede. Wolfs loopt het huis uit richting het tuinhuisje. Hij neemt de babyfoon voor de zekerheid mee.
Zachtjes doet hij de deur open. Eva slaat nog een keer tegen de muur en laat haar dan langs de muur naar beneden glijden. Haar hoofd begraaft ze in haar handen. Rustig gaat hij naast haar zitten en legt een arm om haar heen. "Eef vertel het me nou, ik weet zeker dat het je oplucht!" Overtuigd Wolfs Eva.
Tranen beginnen over haar wangen te stromen. Ze probeert ze tegen te houden met haar handen. "Hey je mag best huilen lieverd" zegt Wolfs en geeft haar een lange sterke knuffel.
Na een goede knuffel gaat ze weer wat rechter op zitten. Met een liefdevolle blik kijkt Wolfs Eva aan.
"Uhm waar moet ik beginnen.." zegt Eva zenuwachtig en speelt met haar vingers. "Gewoon waar jij wilt Eef! Je hoeft ook niet alles nu meteen te vertellen he. Vertel gewoon waar jij je op dit moment goed bij voelt!" Antwoord Wolfs.
"Uhm zoals je al wist heeft mijn moeder het gezin achtergelaten toen ik 7 jaar oud was. Dat is tot de dag van vandaag nog steeds een raadsel waarom ze is weg gegaan. Mijn vader raakte daardoor aan de alcohol. Het begon allemaal heel klein met alleen maar kut opmerkingen over mij en Maurice. Tegen mij opmerkingen zoals: je bent echt een kleine hoer, het zou beter zijn als je niet meer zou leven. Dat soort dingen.
Allerlei herinneringen komen bij Eva terug naar boven. Ze krijgt er kippenvel van en begint te trillen. "Doe maar rustig aan Eef!" Kalmeert Wolfs haar lief. Eva probeert alle herinneringen een beetje te negeren en raapt weer moed bij elkaar om verder te kunnen praten.
Gaat ze eindelijk echt eerlijk zijn?
Vote⭐️
JE LEEST
Onnodig beschermend
FanfictionSamen een kind leek haar het mooiste wat er is. Blijft dit ook zo als ze te horen krijgt dat het een meisje word?
