Damat Firarda (Gay)

0.4

"Çıkalım mı?"

"Çıkalım."

Berken'le birlikte evden çıkıp kârlı sokaklarda ilerlemeye başladık.

"Çok mu uzakta bu dere."

"Yok. Beş dakikaya varırız herhalde."

"Peki."

*

Sessiz geçen bir yolculuktan sonra sonunda üzerinde ince bir buz tabakası olan dereye ulaştık. Taşlı yollardan zorlukla yürüyüp derenin kenarındaki büyük yassı taşın yanına geldik. Aramızda çok az bir mesafe kalacak şekilde taşa oturduk.

Berken derin nefes alıp siyah harelerini kahvelerime çevirdi.

"Biz yaklaşık bir yıl öncesine kadar buraların en güçlü aşiretlerinden biriydik. Sonra...sonra anlaşma yaptığımız bir şirket tek bir imzayla tüm topraklarımızı elimizden aldı. Evde büyük kavgalar edildi. Annem babama bağırdı, babam annemi şiddetle susturdu. Biliyor musun en çok da babam anneme el kaldırırken araya girememek canımı acıttı."

Dolmuş gözlerini elinin tersiyle sildi.

"Sonra bir gün kardeş aşiretimiz olan Kozan'lardan haber geldi. Bizden tüm mal varlığımızı alan o şirket kaptırdığımız malların hepsini ihaleyle satışa koymuş, Kozan'ların ağası Rasim ağa da satın almış. Kozanlar bize tüm topraklarımızı verebileceğini ancak kızlarına beni istediklerini söylediler. Bu haberi ilk duyduğumda pek bir tepki göstermedim çünkü kızın da bende gönlü olmadığını, hatta zorla evlendirildiğini düşündüm ve Kozan'ların konağına konuşmaya gittim. Meğer olaylar tamamen farklıymış. Benim biricik dostum, hatta kardeşim yerine koyduğum insan üç yıldır seviyormuş beni. Ona, benim onu sevmediğimi ve işten vazgeçmesini söyledim ama kabul etmedi. Ve şimdi bu haldeyim işte."

"Sen kızı istemiyorsun değil mi?"

Berken başını olumsuz anlamda salladı.

"Rüzgar."

"Efendim?"

"Kaçmama yardım et."

Gözlerim duyduklarımın şaşkınlığıyla sonuna kadar açıldı.

Bu çocuk aklını mı kaçırdı?

"NE?!"

"Kaçmama yardım et."

"Ne demek kaçmama yardım et?"

"Lütfen Rüzgar. Bunu tek başıma yaparsam hemen yakalanırım ama sende bana yardım edersen yakalanmam. Tek istediğim özgürce, kimsenin ne düşündüğünü umursamadan, davranışlarımı kontrol eden biri olmadan bir hayat yaşamak. Burası bir kafes gibi. Nefes alamıyorum. Ben...senin gibi olmak istiyorum Rüzgar."

"Ben-"

"Lütfen Rüzgar. Sadece Kars'tan çıkmama yardım et. Sonrasında ben başımın çaresine bakarım."

"Bunu yapamam. Ama-"

Berken tek kaşını kaldırıp bana döndü.

"Ama?"

"Ama seni kaçırabilirim."

"Ne?"

"Duydun işte. Hem sana kalacak yer imkanı sağlarım hem de olası bir yakalanma durumunda suçu üstüme alabilirim. Seni gelinim yaptığımı söylerim sizinkilere. En kötü vururlar beni."