De Helden van de Elementen

Stervelingenwereld

Hoi mensen! Nogmaals bedankt om dit te lezen! Laat me weten wat je ervan vind!  En nu, verder met het verhaal!
-------------------------------------------------- ---------------------------------------------

Fynn

Fynn liep naar school. Er was een hittegolf in zijn stad. Iedereen klaagde dat hij of zij het te warm had. Ze sprongen in het zwembad of meertje en aten ijsjes om hen af ​​te koelen, maar Fynn niet. Hij was in zijn nopjes. Hij had het heerlijk warm en de hittegolf duurde nog een week. Een mooi vooruitzicht! 

De meesten vonden hem maar vreemd. Hij was vijf keer weggelopen van huis en bovendien was zijn moeder op een mysterieuze wijze gestorven toen hij erbij was. Alleen hij wist de waarheid over haar dood, omdat hij het nooit aan iemand had verteld. Ze was gestorven in een huisbrand. Hij kwam er levend uit met enkel wat brandwonden. De politie probeerde verklaringen uit hem te krijgen, maar hij wou niets vertellen en na een tijdje besloten ze er niet meer aan te vragen. De dokters hadden besloten dat hij er een trauma van had. 

Na de huisbrand werd hij in een pleeggezin geplaatst. Zijn familie wou hem niet in hun gezin. Maar telkens liep hij weer weg. Opnieuw en opnieuw. Altijd weer werd hij terug opgepakt en in een nieuw pleeggezin geplaatst. Telkens maakte hij wel enkele nieuwe vrienden. Elke keer liet hij blijken dat hij het daar tof vond. Maar na een tijdje ging hij weer weg.

Enkele jongeren passeerden hem, maar ze zeiden niets tegen hem. Dat was hij al lang gewoon. Hij zei zelf ook niet vaak iets. Hij wist toch dat hij hier niet lang zou blijven. Hij wist dat hij weer weg zou lopen. De wijde wereld in. Steeds verder weg van zijn originele thuis. 

Lucas

Lucas was helemaal het tegenovergestelde van Fynn. Hij was populair. Zo populair dat iedereen op zijn school hem om een ​​handtekening vroeg. Hij hield van wedstrijdjes en werd dus ook vaak uitgedaagd. Altijd won hij, maar vaak liep het ook mis en moest hij naar de directie. Wat niemand wist, was dat er onder die populaire een gevoelige jongen zat. Onder de eeuwige glimlach, zat er een traan. Onder zijn vrolijke uitstraling, droeg hij pijn mee. 

'Nog één kans. Nog één kans krijg je. Als je die verprutst, sta ik niet voor de gevolgen in ', zei de directeur tegen hem. Hij zag er moe uit. Lucas knikte braaf. 'En nu wegwezen. Ik heb belangrijke dingen te doen. ' Lucas stond op en liep weg. Terug naar de joelende menigte. Hij zuchtte even en plakte toen weer de glimlach op zijn gezicht.