De Helden van de Elementen

Problemen

Hoi hoi! Hier ben ik weer met een nieuw hoofdstukje! Deze zal iets langer zijn dan de anderen en ik hoop dat je het leuk vind! 

-------------------------------------------------- ----------------------

Tyara

Tyara liep niet naar school of naar huis. Ze zat op het politiebureau. Alweer. De agenten waren zoals gewoonlijk lief, maar direct. Ze zeiden tegen haar dat het al de negende keer was dat ze op het politiebureau zat. Dat wist ze zelf ook wel. Ze vroegen haar waarom ze stal en waarvoor ze al die spullen nodig hadden. Tyara legde het elke keer weer uit. Ze had gewoon gevráágd of ze dat horloge gratis mocht hebben. De verkoper had het haar met plezier gegeven. Maar niemand geloofde haar, want de verkoper zei iets heel anders. Tyara wist beter. Ze kreeg geen kans. De allerlaatste. Ook haar ouders waren boos en vroegen waarom ze dit deed. Ze waren rijk. Ze konden alles voor haar kopen wat ze maar wou. Ze moest het gewoon maar vragen. Tyara deed het niet, omdat ze dat spul niet echt wou. Ze wou gewoon de aandacht van haar ouders trekken.

Aagje

Aagje zat in het bos. De dieren keken haar nieuwsgierig aan. Ze leken te vragen: 'Moet jij niet op school zijn?' Aagje zat niet graag op de schoolbanken binnen te luisteren naar een leerkracht. Daarom spijbelde ze vaak. Ze deed er alles aan om buiten te zijn. Als het moest, probeerde ze zelfs de leerkrachten om te kopen met chocolade en snoep. Haar ouders waren altijd woest op haar als ze weer eens niet op school was. Ze waren ten einde raad. Wat moest ze doen met dit ongehoorzaam soort?

Wytske

Wytske keek naar het heldere water van de fontein. Achter haar hoorde ze meisjes babbelen. 'Heb je auditie gedaan voor de musical Belle en het Beest?' 'Ja, jij?' 'Nee, ik durf niet. Wat als ik niet mooi en goed genoeg ben? '' Kom op zeg, je bent wel mooi genoeg! Je bent Wytske toch niet? Die is pas lelijk. '' Ja, je hebt gelijk. Ik zal straks mijn auditie doen. Ik heb trouwens gehoord dat Wytske haar haar zelf knipt. Met een speelgoedschaartje! 'Eh klonk gelach. Wytske's vuisten jeukten. Ze stond op en sloeg het meisje vol in het gezicht. 'Niemand noemt me ongestraft lelijk, troela!' riep ze. Een seconde lang was het meisje te geschokt om iets te doen, maar dan verscheen er een masker van pure woede op haar gezicht. Toen sloeg ze Wytske terug. Haar vriendin was nog altijd geschokt aan het kijken hoe Wytske en het meisje aan het vechten waren. Niet zo veel later kwam er een leerkracht tussen. 'Wat heeft dit hier te gebruiken?' vroeg hij terwijl hij Wytske tegenhield. Het meisje dat geslagen was, werd tegengehouden door haar vriendin. 'Die lelijke heks sloeg mij', tierde het meisje. 'Je bent zelf lelijk, everzwijn!' schreeuwde Wytske terug. 'Hou op! Allebei! Wytske, ga jij maar eens naar de directeur ', zei de leerkracht. 'Maar ...' protesteerde Wytske. 'Geen gemaar', zei de leerkracht. Wytske rukte zich los en liep met tegenzin naar het kantoor. 

i c e

Ice had het warm en veegde het zweet van zijn voorhoofd. Alweer. 'Man, wat is het hier warm!' dacht hij. 'Kom op, naar school!' zei zijn stiefvader. 'Wat? Naar school? In dit weer? 'vroeg Ice. Zijn stiefvader lachte. 'Het is maar vijfentwintig graden hoor', zei zijn moeder met een glimlach. 'Máár vijfentwintig? Ik zweet mij dood! 'riep Ice dramatisch. 'Kom op Ice, verman je. Zo warm is het niet ', zei zijn vader. Ice bromde iets en gaf zijn moeder een kus. 'Ah en Ice, kom je na school direct naar huis? De mensen vinden je nog altijd raar en ze blijven maar beweren dat je vervloekt bent door ... de ongelukjes. Ik wil niet dat iets je overkomt ', zei zijn moeder. Ice glimlachte en knikte. Zijn lieve moeder, altijd zo bezorgd. Zijn vader keek hem onderzoekend aan. ' Ik weet nog altijd niet hoe je dat gedaan hebt ', zei hij. Ice pakte met een grote zucht zijn tas en liep de deur uit. De deur sloeg achter hem dicht.