De Helden van de Elementen

dreiging, zorgen en vertrouwen

Het volgende deel! Ik hoop dat jullie het nog altijd leuk vinden! Ik weet dat het nog niet zo heel spannend is, maar dat gaat veel veranderen. Binnenkort komen er enkele spannende stukken. Voor de paar mensen die dit lezen, bedankt. Ik hoop dat dit ooit tot boek wordt gepubliceerd en zonder jullie zou ik al lang gestopt zijn met erover fantaseren. Maar, verder met het verhaal! In dit stuk gaan we weer even naar Plata, specifieker Ophelië. Veel leesplezier!

-------------------------------------------------- --------------------------------------------------

Ze zat nog altijd op de tafel in het hart van de grot. Opeens hoorde ze een stem haar naam. Iemand riep haar. Ze zuchtte  geïrriteerd. Toen stond ze op. Haar witte kleed sleepte geruisloos achter haar aan. 'Ah, daar bent u! Onze meester zoekt u overal ', zei een jongen met bruin haar eerbiedig. Hij boog zelfs zijn hoofd voor haar. Hij had een wit gewaad aan. Ze gaf hem een ​​klein glimlachje en liep toen verder. 'Je had me nodig lieveling', zei ze toen ze in de eetkamer was. 'Ophelia, Rory is vertrokken uit Ophelië naar de aarde met de missie om uw Helden naar hier te brengen', zei haar "lieveling". 'Dank je wel, PieterJan', antwoordde Ophelia. 'Voor jou doe ik alles, lieveling', zei PieterJan. Ophelia gaf hem een ​​glimlachje. 

Toen liep ze naar buiten, het bizarre landschap in. Ze liep zelfs bij de aanblik van al het moois. De stam van de bomen waren zwart en de blaadjes waren wit. Er liggen enkele dieren rond in de bossen. Ze zag een wolf en ook een eend met haar kuikens. De grond was zacht en blauw. Ze liep met haar blote voeten door naar een wel heel speciale boom. Die boom had geen blaadjes en de schors was gewoon bruin. Er hingen koorden aan zijn takken en aan die koorden groeiden er kristallen, diamanten en edelstenen. Ze liet er voorzichtig haar hand over glijden. Dit had zij gemaakt. Dit was haar thuis en tegelijk ook haar gevangenis. 

Opeens verscheen er voor haar een bericht. 'Hoi lieve vriendin! Tegen dat je dit ziet, zijn er alweer twintig gezinnen uit Plata gevlucht. Ze komen uit verschillende landen, waaronder Hollister, Levio en Aphola. Ze zijn geplaatst in de dimensie Brygass, maar die een beetje vol, net zoals Edgeburcht en Xwenstein. Bij Classach en Glowsym kunnen er denk ik nog rond de tweehonderd mensen wonen. Dat is op zich niet meer zo veel. Er slaan ook zoveel mensen op de vlucht voor de terreur en de dreigende oorlog. Het loopt een beetje uit de hand allemaal. Mensen en wezens worden vermoord, misdadigers lopen vrij rond en dan heb je ook nog eens de dreiging van het Duistere Leger! Als er niet snel iets verandert, zijn we allemaal verdoemd. We zitten ook al in onze eigen privédimensies. Ik hoop dat je Helden dit kunnen oplossen. Ik hoop het zo. Tot later. 

De jonge vrouw die gesproken had, keek bezorgd. Ophelia veegde het bericht weg. Ze hoopte ook dat haar Helden de dreiging konden opheffen. Ook zei was bezorgd. Wat als ze het niet konden oplossen? Wat als Ophelia te optimistisch dacht? Toen schudde ze haar hoofd. Nee, haar zou kunnen slagen. Ophelia had een jaren geleden uitgezocht om deze taak te volbrengen. Ze had het volste vertrouwen in hen. Zij zouden deze wereld, de stervelingenwereld en alle andere werelden helpen, maar diep vanbinnen knaagde er een gevoel. Een gevoel dat niet iedereen het zou overleven. Dat niet iedereen van de winst en de vrijheid zou kunnen genieten. Dat niet iedereen ongeschonden uit de strijd zou komen. Ze stopte het gevoel diep weg en ging terug naar de grot. Ze hoopte dat Rory snel terug zou komen. Met haar Helden.