Unicode
ပါလာတဲ့ luggageတွေအကုန် အိမ်ထဲကို သွင်းပြီးသွားတော့..မယ်ရီတစ်ယောက် အတော်ပင်ပန်းသွားပြီမို့ ဟူးခနဲ လေပူတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်မိသည်။
ဒီအိမ်လေးက မယ်ရီ့ရဲ့ ခြစ်ကုတ်စု
ထားတဲ့ ပိုက်ဆံလေးတွေနဲ့ ဝယ်ဖြစ်ခဲ့
တဲ့ သူမရဲ့ ကိုယ်ပိုင်အိမ်သစ်လေး..။
အနည်းငယ်ဟောင်းနွမ်းနေပုံပေါ်သော်
ငြား ပြန်လည်မွမ်းမံလိုက်လျှင် အတော်
ခမ်းနားသည့် နေချင့်စဖွယ်အိမ်လေးဖြစ်လာမည်ဟု သူမ ယုံကြည်ထား
သည်။
နံရံကပ်နာရီကို မော့ကြည့်မိတော့ ညနေ
၅နာရီ စွန်းနေပြီ။
ဒီနေ့အဖို့တော့ ပင်ပန်းနေပြီမို့ လက်
ကျန် အထုတ်တွေကို မနက်ဖြန်မှ ရှင်း
ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ရေအရင်ချိုးဖို့ပြင်
လိုက်သည်။
ညစ်တစ်တစ်ဖြစ်နေတဲ့ ရေချိုးခန်းနံရံကိုကြည့်ရင်း နောက်နေ့တော့ သေချာ
သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရဦးမည်ဟု တွေးမိ
၏။
ထို့နောက် မယ်ရီက ရေပန်းက ကျလာတဲ့ ရေနွေးနွေးအောက် ခေါင်းခံကာ ရေစချိုးလိုက်သည်။
သူမ ညစာစားပြီးတော့ အချိန်က ၉နာရီ
ခွဲ ခါနီးလောက်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။
မယ်ရီက ဧည့်ခန်းဆိုဖာလေးပေါ်မှာပဲ
ဖတ်လက်စ စာအုပ်လေးကိုထုတ်ကာ
ဖတ်ရင်း မအိပ်ခင်အချိန်လေးမှာ ခဏမျှ စိတ်ကို အနားပေးလိုက်၏။
.
.
.
"ဟင်းဟင်းဟင်း..."
စာအုပ်ဖတ်ရင်းတန်းလန်းနဲ့ အိပ်ပျော်
သွားတဲ့သူမက ရယ်သံခပ်တိုးတိုး
ကြောင့် ရုတ်တရက် လန့်နိုးလာသည်။
သူမ ဟိုဟိုဒီဒီ မျက်လုံးဝေ့ကြည့်နေတုန်း အသံက နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ထွက်လာပြန်၏။
"အဟီးဟီး..ငါ့ကို တွေ့အောင်ရှာနော်"
အသံက မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့
အသံ..။
"ဘယ်သူလဲ"
မယ်ရီ့ရဲ့ အမေးသံအဆုံးမှာ နောက်
ထပ် ရယ်သံ ထပ်ထွက်လာပြန်၏။
"အဟီးဟီး..ငါ့ကိုတွေ့အောင်ရှာ..ငါ့ကို
တွေ့အောင်ရှာ"
မယ်ရီက အလန့်တကြားမတ်တပ်ထ ရပ်လိုက်ပြီး အခန်းပတ်ပတ်လည်ကို
အလန့်တကြား ကြည့်မိသည်။
