I hate billionaires: So, I hate my child's father.

CHAPTER 41

Lori's POV

"This is all your fault, you got that?" Hinawakan ni Andrea ang kamay ko. Galit na bulong sa akin ni Andrea habang umiiyak.

Napatingin ako sa kabaong na nasa harapan ko. Hinatid si papa sa hospital dead on arrival. Nakita siya sa isang bakanteng lote na patay na. Nagkataon lang na mag bumisita sa loteng iyon at nakita ang bangkay ni papa.

Tumango ako sa sinabi niya. I know who did this. I'm afraid who's gonna be the next. Tiningnan ko si Kian na nasa tabi ko at hinawakan ang kamay niya. Ang maliit niyang kamay.

Bata pa siya para mamatay. Di ako papayag na mamamatay siya. Bata pa siya. Napatingin ako kay Leo na nasa di kalayuan habang may kausap.

It could be him next.

Napalunok ako.

I'm afraid and scared.

This is all my fault.

From Mercel, Manang Krosing, Mang Antonio, Kei and papa.

Sooner or later the one beside me will die to. The people who cared about me will die too.

"Lori, you should sleep." Napatingala ako. I saw Sariel with blood on his head. Napatayo ako. "Lori?"

Napatingin ako sa sahig. Maraming dugo roon. Napatingin ako sa palagid at ang mga tao ay napapalibutan ng dugo.

"Lori?"

Napatingin ako kay Kian, duguan rin siya.

"Lori, are you okay?"

"This is all your fault."

"I'll keep you safe."

"Hindi niya ito magagawa."

"She wants me."

"Lori?"

"Mama?"

"I want you to run."

"Anak kita."

"Huwag kang tumingin sa likod."

Sumakit ang ulo ko at wala na akong makita ng sumunod.

-----

I woke up in a dark room. I looked out the window. It's night and it's silent. I'm in my room.

Then I remembered everything.

Agad akong napabangon. Napahawak ako sa ulo ko ng mahilo agad ako.

"You're already awake?" Napatingin ako sa tabi ko. Si Leo. Umupo siya.

"Leo... si papa at Kei. Sinong nagbabantay sa kanila?" Tunayo siya at binuksan ang ilaw. Agad akong napapikit. Umalis siya sa kwarto at nang bumalik siya ay may bowl siya ng sopas.

"Kumain ka muna."

"Wala akong gana." Saad ko. Tatayo sana ako ngunit parang walang enerhiya ang paa ko kaya napabalik ako sa pagkakaupo.

"Kumain ka." Napatingin ako kay Leo. He looks tired and sleepy.

"I'm sorry. You're like this because of me." Ngumiti siya.

"It's okay. You're having a hard time. But share you're burden to me sometimes, so, you won't be suffering alone." Napaluha naman ako sa sinabi niya at hindi maiwasang yakapin siya ng mahigpit. Narinig ko ang pagkabasag ng bowl sa sahig. Tinulak ko siya papahiga habang nanatilig nakayakap sa kanya.

"Where did I get a man like you?"

"In a bar." Natawa naman ako sa sinabi niya at biglang rumagasa ang luha ko. Umiyak ako sa dibdib niya at nandoon lang siya humahagod sa likuran ko.