Unspoken

Kabanata 1

Luck

Elise

NANG mag alas sais ng umaga. Bumangon na ako sa kama kong walang kutson. Pangalawang araw ko na dito at pinlano ko na ang mga gagawin ko ngayon kahapon palang.

Walang gana akong bumangon at nag arts papunta sa banyo para makapaghilamos at makapahsipilyo. Habang nagsisipilyo ako ay pamay ang tingin ko sa salamin.

Mukha ko ang nakikita ng salamin ngunit ang mga mali at hindi bagay para sakin ang nakikita ko. Naalala ko kahapon ang nangyaring sagutan sa department store sa mall.

Marami akong nasabi na mali sa uncle ng bata kahapon. Hindi ko nakontrol yung sarili ko. Napigtas yung pasensya ko pero di parin naman siguro yun tama na pagsalitaan ko ng masama yung tao.

Siya naman ang unang nang insulto kaya exempted siguro yung actions ko diba? Nandito sana si mama ngayon para sabihan yung mga tama at mali sa mga ginagawa ko. Siguro susuportahan niya ako tungkol sa nangyari kahapon? I act merely on my guts and instincts at yun yung gusto ni mama sa'kin so okay lang ba yung ginawa ko?

Anong mangyayari kung merong mga tao doon kung sakali? Mag-iisip ba sila na mali ako? May bata sa gilid ko nung time na yun kaya dapat hindi ako umakto na ganun diba? Sinabihan ko na immature yung uncle niya pero what I also did was purely immature. Was it? What will happen to me now? I'm such a hypocrite.

I suddenly realized how I always depend on what others think of me. Mostly, I wouldn't mind since I don't usually hang out with people ever since some stuff happened that fucked up this entire life I have. But it was also a blessings in disguise.

I don't like how much I control myself too much. I strangle myself with my very own choice. I never wanted it but part of me tells me to just control myself and stop being stupid.

I wonder if other people experience this too? Is it hard for them? I don't know myself if it's hard. There's sometimes that some of my feelings become void. I don't feel anything. Kung meron akong maling nagawa, iinsultuhin ko sarili ko but I never felt hurt neither did it felt good. Just plainly nothing.

What I sometimes feel is insecurities. Am I even good enough to wear that kind of clothing? I have an ugly scar I badly want to cover. Nothing was ever good to me.

But I'm good. I never felt down though. I don't know why myself. Maybe I'll find out when time comes.

Tinapos ko na ang pagsisipilyo at nagtungo sa mga pinamili ko kahapon. Nakalagay lang yung grocery sa kama. Yung mga kubyertos at kakailangan sa pagluluto ay nasa ibabang cabinet sa kusina.

Wala pa akong stove at kalan kaya bibili ako ngayon. May microwave yung landlady namin at payag naman siyang magpahiram kaya pinainit ko nalang doon yung malamig na kanin para kainin ko nalang yun ngayong umaga. Nakabili ako ng bigas pero naisip ko rin na wala pa akong paglulutuan.

Habang kumakain, iniisip ko ang pagbabadyet ng perang pinamana at ang perang naipon ko sa pagtatrabaho sa bangko ng isang taon pagkatapos kong makapagtapos ng pag-aaral.

Kung maisasantabi ko na agad ang perang gagamitin ko sa susunod na buwan, baka makayanan ko pang naghanap ng trabaho sa buwan nato.

Kailangan ko na din ng bagong cellphone. Ang cellphone na meron ako ay yung lumang bersyon ng smartphone kaya subukan kong maghanap habang bumibili ako ng mga appliances.

MATAPOS akong maligo ay naghanap ako ng pwede kong susuutin sa lakad ko. Sinuot ko yung coffee colored off-shoulder na sweater, dark grey jagger pants, at black crocs. It looked nice din naman and I'm pretty confident walking around wearing these. Hopefully, that confidence won't be taken away.