Sesler bulanık. Hiç bir şey net değil. Bembeyaz bir boşluğun ortasındayım.
"...dediğim gibi çok fazla yarası var. İlk bir ay kendine dikkat edicek. Yaraları kritik yerlerde. Bilinci şu an kapalı ama söylediklerinizi duyabilir. O yüzden söylediklerinizde onu üzmemeye dikkat edin. Geçmiş olsun." dedi bir adam. Doktordu büyük ihtimalle. Ne yani? Hastanedemiydim?
"Canım kardeşim. Keşke seni daha önce bulsaydım. Seni yıllarca aradım. Seni bulmak istedim ama kesinlikle bu şekilde değil." dedi hüzünle bir adam. Ne yani? Abim'miydi.
"Beni duyabiliyorsan;" dedi ve büyük ihtimalle yanımdaki sandalyeden kalktı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sonunda bir gözyaşı bıraktım. Daha sonra gözlerimi açtım.
"Abi." dedim zorlukla.
"Kardeşim!" dedi abim sevinçle.
"Doktor nerde! Doktor!" dedi abim. Mutluluk, sevinç ve biraz da hüzünle.
"Abi neler oldu? Sen beni nereden buldun?" dedim.
"Sana her şeyi anlatıcam ama bi doktor gelsin, kontrollerini yapsınbda öyle." dedi. O sırada içeri doktor girdi.
"Asena Yıldız?" dedi doktor.
"Benim." dedim.
"Yaralarınız var ve bazıları ağır. İlk bir ay kendinize dikkat edeceksizin. Yaralarınız için size bir krem yazdım. Bu kremi aksatmadan yaralarınıza sürün. Birazdan çıkış işlemlerinizi halldicem. Daha sonra taburcu olabilirsiniz. Geçmiş olsun." dedi doktor.
"Sağolun." dedim bende nezaketen. Doktor çıkınca abime sordum;
"Abi, neler oldu. Beni nasıl buldun?" dedim.
"Abicim, şimdi ben seni yıllardır arıyorum. Tam senin yerini bulduğum zaman senin tağinin çıkıyordu. Ama bu sefer ailemin kaçırıldığını öğrendim. Sonra onların mekâna gidince seni gördüm. Sana.... işkence ediyorlardı. Ben tam içeri girecekken sizin tim ile karşılaştım. Bana bütün olayı anlattılar. Sonra da plan yapıp içeri daldık. Tam o anda senin bilincin kapandı." dedi. Kapının tıklamasıyla irkildim.
"Gel." dedim.
"Asena hanım. Çıkış işlemleriniz halloldu. Taburcu olabilirsiniz. Tekrardan geçmiş olsun." dedi doktor. Artık biraz dinlenmeye ihtiyacım vardı.
--- Asena'dan;
Hastaneden geleli bir hafta olmuştu. Ve akrabaların ziyareti bitmek bilmiyordu. Bu olay sıkmaya başladı.
"Asker olmak çok mu zor?"
"Bence mühendis olabilirdin."
"Hayır, bence bu kıza öğretmenlik daha yakışırdı."
"Bence doktorluk."
"Ben mesleğimden de rütbemden de memnunum. Size hayırlı akşamlar. Ziyaretiniz için teşekkürler. Ben yatmaya gidiyorum." dedim. Aslında uykum yoktu ama bunların boş sohbetini dinlemektense kendimi uyumaya zorlarım daha iyi.
