Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
"Hissetmiyorum!" Bir kez daha genç kızın çığlıkları doldurdu tüm hastaneyi. "Hissetmiyorum! Bacaklarımı hissetmiyorum!"
Genç kız çığlıkları atarak ağlıyordu ve bacaklarını hissetmediğini söylüyordu. Annesi ise kızının haline ağlıyordu, babası ise susan taraftı. Şok olmuştu adamcağız.
"Hissetmiyorum,anne!" Genç kız bacaklarını hareket ettirmeye çalışmıştı ama emrine uymuyordu bacakları.
"Çalışsanıza aptal bacaklar! Siz yürümek için varsınız!" Mine, hıçkıra hıçkıra ağlıyordu, Sarp ise kapısında bekliyor acınası bir şekilde Mine'nin çığlıklarını dinliyor ve ağlıyordu. Çaresizdi ilk defa, ilk defa Mine için elinden bir şey gelmiyordu.
Oysaki ne güzel çiçekler almıştı geçen gün Mine'ye, üzüntüsünü alıp götürmüştü. Sarp en son dayanamayıp içeri girdi, Mine sakinleşmişti, sadece sessizce ağlıyordu şu an. Doktor ve hemşireler odadan Mine'nin dinlenmesi gerektiğini söyleyerek çıkmıştı.
Anlaşılan sakinleştirici yapmışlardı. Mina Hanım ve eşi Faruk Bey'de ağlaya ağlaya doktorların ardından durumu öğrenmek için çıktılar.
Sarp, Mine'si için yere dizlerini koydu ve ellerini tuttu, okşuyordu aynı zamanda. "Ne oldu sana Mine'm?"
Kendisi de ağlıyordu, Mine'de ağlıyordu. Mine yarı uykulu bir şekilde mırıldanmaya başladı. "Kaza."
Küçük bir kaza, bir süreliğine Mine'nin bacaklarına mâl olmuştu. Yanlışlıkla vurup kaçan birisinin hatası Mine'nin hislerini alıp kaçmıştı.
"Sardunya." dedi Sarp. Mine zaten onu anlamıştı bile. Çiçekler, onların diliydi. Emine Hanımın onlara giderken hediye ettiği bir dil.
••• Sardunya, huzur, güven ve arkadaşlığı temsil eder. Ve "her zaman yanındayım" anlamı taşır. Sarp, her zaman Mine'nin yanında olacak.
