Tek başına dahi olmasada tekrar adım atmayı başaralı üç ay oluyordu, şimdi ise dünyalar onun olmuştu. Hiçbir destek olmadan yürümeyi başarmıştı. Onu kısıtlayan her şeyden kurtulmuştu.
Sarp'a koşarak sarılmak istiyordu tekrardan, tabii bu seferki sarılma her zamankinden farklı olacak ve farklı hissettirecekti. Mine, Sarp'a karşı çiçekler açtırmaya başlamıştı bu dönemde.
Sarp, her daim yanında olmuştu, her gün ona çiçekler bırakmış mutlu etmişti, birlikte çiçekler sulamışlardı. Birlikte gezmişlerdi. Sarp, her şey olmuştu Mine'ye.
"Yürüyorum Anne.Tek başıma, kolumdan tutmuyorsunuz, o saçma sopalar yok!" Mine sevinçten havalara uçarken herkesin yüzünde tatlı bir tebessüm vardı.
Koskoca altı ay, ona işkence gibi gelen gülücüklerini alan koskoca altı ay.
"Kendini yormamalısın Mine." Sakince uyarmıştı doktoru. "Bu süreçte egzersizizlerine devam etmelisin."
Mine, doktorunu belli belirsiz dinlemiş ve onaylamıştı, o sırada kapıda Sarp elinde pembe sardunyalar ile belirmişti.
Mine, ne yapacağını bilemeyerek Sarp'a doğru bir kaç adım attı ve sırada zaten Sarp elindeki çiçekler ile sevdiğine koşarak sarılmıştı. Mine'den önce davranmıştı.
"Ben sana koşarak gelecektim." küçük bir kıkırdama döküldü ikisindende. "Bir dahakine sen bana gelirsin Mine'm."
••• Kavuşuyorlar galiba. Çok tatlılar, gerçekten çok tatlılar. Pembe Sardunya, 'Sonsuza dek seni seveceğim' Her koşulda onu sonsuza kadar seveceğiniz anlamına gelir.
